Síggja teg og títt ljósa sinn. Vera saman við tær og Freyu á Gran Canaria – bara vit fýra. Njóta sól, summar, náttúru og samveru hvør við annan. Tá tú eftir lokna miðnámsútbúgving valdi at flyta til Føroya

hjá tykkum hvønn dag, og biða vit Gud styrkja tykkum i hesu sváru tíð. Sov blítt og søtt og droym um sól, sum lýsir yvir garð. Guð faðir, hann í himli er, skal ansa eftir tær. Tær einglar sínar sendir hann

ógvuliga skjótt. Veðrið er ikki altíð so gott, men tað er ljóst og nakrir góðir dagar eru altíð við sól. Vit her á Ellisheiminum kunnu fara ein túr út í garðin, tá veðrið er til vildar. Her kunnu bú- og

at vera gott, men so var ikki. Altíð hevði tú okkurt at takast við Birita, og tú strálaði sum ein sól hvønn dag. Har sum tú vart, vóru allar vinkonurnar, hetta kom av, at tú altíð vart blíð, og visti altíð

í einum blaðið, ella sæð í sjónvarpinum. Hon valdi at hugsa og tosa jaligt, og tískil var hon ein sól, at vera saman við. Tað er eingin ivi um, at omma var ein trúgvandi persónur. Hennara trúgv hevði alt

okkara Ingrið Tey renna skjótt tey stuttu ár, Til heim tú manst mær boða; Og eftir vetur kemur vár Við sól og fjallaroða Bindiklubburin

hav og himmal møtast. Eftir sita vit við minn­unum um teg og tey eru bjørt. Eins bjørt og hin bjarta sól, sum bræðir ísin, ið tikið verður til í sang­inum “Here comes the sun”, og sum so meistarliga var [...] serliga til børnini. Stórt er tómrúmið, men vónandi fer ljómin frá teimum góðu minnunum at kasta onkrar sól­strálur á og bræða okkara sorgstirdu sálir. Við hesum fáu orðum vil eg lýsa frið yvir minnið um Ingu

Ótelj andi nógv klemm. Ótelj andi nógv ar bil túrar. Ótelj andi nógv ar út ferðir. Ótelj andi nógv sól bað á altanuni. Ótelj andi nógv ar te munnar við breyði og skerpikjøti. Ótelja ndi nógv ar smákøkur

sjeytiárunum, tá vit plagdu at møtast til ymiskar fiski­vinnufundir í Havn. Annars kom eg at kenna Palla Sól­stein, pápa Jákup, longu í 1950unum, tá eg plagdi at sleppa við pápa ella øðrum inn til Klaksvíkar

fyrimyndarliga. Eg minnist fyrstu ferð, vit báðir fóru til útróðrar ein veðurfagran morgun fullan av sól, og tað stóð við klettin. Hann var sera glaður henda morgunin og sang: »Halt út, halt út á hav…« eini