fríggjadagin gav nýggju lærarunum eitt hugsjónarligt lot í seglini. Vit prenta røðuna niðanfyri: Eg fari at byrja við at ynskja tykkum øllum hjartaliga tillukku. Um eina lítla løtu fáa tit prógvið handað

eg havi verið fleiri ferðir í Ísrael, men so er ikki. Eg havi bert verið har ta einum ferðina og eg fari ikki aftur. Ikki so, at eg ikki havi hug, men heilsan forðar mær fyri tí, sigur Johan. Svenning av

hugsa sum Leif Berg. Tað kemur óvart á meg, at hann hevur so nógvar trupulleikar at dragast við og tí fari eg fyrsta dagin at seta meg í samband við hann, soleiðis at vit í felag kunnu fáa gongd á málið. Hinvegin

kundi als ikki hugsað sær at flutt nakra staðni. - Eg havi ikki hugsað so langt, at eg ein dag ikki fari at klára meg sjálva. Kanska tí eg havi børn. Kemur tað hartil, at eg má á ellisheim, taki eg tað sum

eg gingið uttan trupulleikar, um eg eri í góðum skóm, men um morgnarnar havi eg altíð pínu, tá eg fari av songini. Enn er ikki hugsningur um at fara at renna, men tá skurðurin er púra frískur aftur, ætli

føroyskum stjórnarmálum og sum ætla sær at greiða atkvøðu á komandi fólkaatkvøðugreiðslum og valum, fari eg at mæla til at lesa hesa spennandi og lættlisnu bók.

tillutað menningarkvotu, at turka fisk á havnalagnum í Vági. Hesi feløg hava onki samband sína millum. Tí fari eg við hesum, at skriva meira um reiðaríið, tá eg jú onki hevði við rakstur av turkivirkinum at gera

so anntikin. Eg segði tað fyri Johannu (konuni) og seinni fyri Pouli og Kristini (brøðrunum), og eg fari bert at siga tað fyri nøkrum fáum vinum. Tað er stuttlig­ari, at hetta kemur óvænt­að, tá dagurin [...] Nú hava teir verið her! Sunnudagur 13. juli 1924 Nú hava teir norsku sangararnir verið her, og nú fari eg at skriva eitt sindur! Eitt sindur áðrenn teir komu, var bílætið av teimum ústillað í vindeygað

hevði varðveitt lív og toluliga heilsu, var takksamur at fáa møguleika at lívbjarga sær og sínum. Eg fari at lata sjálva hendingina liggja. Hon livir í fólkaminni og -munni. Hon er eisini fest á blað í føroysku [...] Sum ein av teimum, ið telist millum teirra, sum mistu undir hesi døpru hending hendan feigd­ardagin, fari eg at taka fram nøkur minnisbrot frá hesi tíðini. Hon hevur verið so ógvuliga nógv merkt av hesum

niðan. Táið eg var komin niðan frá, fór at regna, og tað var rættiligt áarføri. Tað tornar aftur og eg fari oman aftur, men har vóru ongar skjúrtur. Eg fór at leita, men eg fann bara skjúrtuna hjá kokkinum [...] framúr góðar lærarar, Hjalmar Waag og Hans Jacob Joensen. Eg eigi enn seinasta brævið frá henni og fari at endurgeva tað: Toftir, tann 13. 9. 05 Góði Óli Túsund takk fyri, at tú tók hesi upplivilsini við