Í framhaldi av grein míni seinastu viku, “Eru Føroyar spakuliga á veg hagar kommunisman slepti”, fari eg at geva frá mær onkrar hugmyndir av álvarseminum, nú almennu fakfeløgini ikki aftrað seg við at

verdøturnar vera eftir, men onnur teirra, Rutt, valdi at koma við henni, við hesum orðum: “Hagar, sum tú fert, hagar fari eg, og har tú búsetist, har búsetist eg; fólk títt skal vera fólk mítt, og Gud tín

útbygt og tí fløkt”! – Annar spurningur er síðani: “Eru Føroyar – hesi fáu fólkini - spakuliga á veg, hagar kommunisman slepti”?

av søluvirðinum, tá teir løgdu í grønlendskan sjógv. - Men í ár var munandi øðrvísi. Tá vit fóru hagar í mai mánaði, høvdu vit einans fiskað ein fjórðing av virðinum. - Vit rokna kortini við, at røkka

Manningin var tikin umborð á Vega, og skiparin vendi beinanvegin skipinum og sigldi móti Falmouth, hagar teir komu stutt fyri miðdag. Manningin er síðani førd í land í bátum, og neyðugt var við 10 túrum

Tað vildi eg fegin. Men eg kundi eisini hugsað mær at lært meg danskt, tí kanska fara vit at flyta hagar einaferð. - Men fyribils trívist eg her við Gjógv. Her er fínt at búgva, ja, er besta stað á jørð

verdøturnar vera eftir, men onnur teirra, Rutt, valdi at koma við henni, við hesum orðum: “Hagar, sum tú fert, hagar fari eg, og har tú búsetist, har búsetist eg; fólk títt skal vera fólk mítt, og Gud tín

Jákup var sonur Jacobinu og Poul Jacobsen úr Leynum. Judith búði barnaárini undir Glasheyggi í Havn, hagar familjan var flutt. Sum ung arbeiddi hon í bakarínum hjá Frants Restorff og í Skipahandlinum, umframt

eina yrking av J. Moe, um gentuna, sum er farin niðan á “sæteren”, at ansa neytunum um summarið. Hagar var so langt at ganga, at hon ikki kundi fara omanaftur, men mátti vera har einar tríggjar fýra mánaðir

seg fyrst nakrar dagar seinni í eggleiðaranum. Tá pláss aftur bleiv í lívmóðrini, fluttu tey inn hagar fyri at vaksa víðari, vísa ultraljóðmyndirnar. Hetta var fyri sovítt greitt hjá granskarunum, men