føturnar í dúrkið og síggi beint undir okkum eina á renna. Spurningurin er bara, um vit klára at koma um ánna og yvir á vegin. So setir flúgvarin seg. Og nú vísir tað seg, at hann hevur sett seg á flúgviplássið

gjøgnum stovurnar. Er tað gjóstur ella tey deyðu, ið ferðats her inni? Eg veit tað ikki ? men spyr ánna, hon veit, tí hon hevur verið alt, bæði skýggj og regn.

Eirikur fingu eina góða íbúð, sum Vibeke helt, at fleiri mundu øvunda teimum. Íbúðin lá beint oman til ánna, og Vibeke treivst sera væl har, tí onkursvegna minti umhvørvið hana um Sundalagið. Tey búðu í býnum

i í heiminum, og fyri nógv fólk kring allan knøttin er felagið, sum liggur við í býnum við Mersey-ánna, nakað heilt serligt. Í felagnum eru stjørnuspælarar, sum hvørt vikuskiftið undirhalda túsundtals

allar eiðirnar o.s.fr., sigur Jóhanna. Hon helt, at sonurin hevur illar andar í sær. Tí fór hon oman í ánna at vaska illu andarnar burtur úr honum. Tá kom tað á hana, at hon skuldi sleppa honum. Í tí hon ger

allar eiðirnar o.s.fr., sigur Jóhanna. Hon helt, at sonurin hevur illar andar í sær. Tí fór hon oman í ánna at vaska illu andarnar burtur úr honum. Tá kom tað á hana, at hon skuldi sleppa honum. Í tí hon ger

lóg og rættur, sum okkara bygd skal raka? Vendið tit skútuni skjótast aftur, sessist við borðið um ánna at kjaka. Gud okkum hesa bygd hevur skapað við skúmandi áum, sum tit nú skulu taka, lat okkum bygd

settir við flisum og næstan borðalagdir við vippum, baðstovum, hitarúmum og hjálparfólki. Søgan um ánna og bygdina missir eftir mínum tykki ikki sørt av flognum, tá ið hon gerst til eina menningarsøgu.

Vibeke Larsen. Hon hevur nú virkað sum ríkisumboðsmaður í Føroyum í góð tvey ár. Nógv vatn er runnið í ánna síðani hon kom hendavegin - bæði av samfelagsligum og politiskum týdningi fyri viðurskiftini millum

Niðan og norð eftur Garðavegnum, steðga á og minnast gamlar dagar. Hyggja oman og niðan í gjøgnum ánna, og síggja, hvussu óført børnini stuttleika sær. Alt tað eg minnist hevur tað verið nógv av børnum