mínar hitta skal Har sál mín alla tíð skal verða eg sigi verð og fold farvæl Vár Drottur tak tú mína ond og míni kæru verj tín hond Uppi í Trøð 18. sept. 2003 Viggo Johannesen.

ein sjóvarmoy, kom niðan eftir Túni henda jólamorgun í einum mið­aldarligum búna. Hon var sjálv ein ond úr tí heilagu skrift. Hon var so fjøggað til eins og Maria Magdalena í málningi av Timeteo Viti við

Gerið so væl og fáið tykkum! Orð og lag borið fram av mannarøddum her og nú! Her er tað samfingin ond millum orð og lag, sum tulka løtuna, og passar lagið væl til orðini, nærkast tú frummegini til allan

palettur, sum Rembrandt og Eckersberg ikki vóru ókunningir við, tí hevði Fía við Stein verið ein góð ond í teirra myndagerð og givið teimum íblástur til eina heimsmynd, sum bar heitið: Jólakvøld í Oyndfjarðar

pláss, tók lestrarbókina fram og fór at lesa jólaboðskapin til jólakvøld. Hann var sum ein himmalsk ond úr jólaboðskapinum. Brillurnar livdu á nøsini, hvørja ferð hann nevndi krubbuna. Tær gomlu genturnar

ikki helt um hugskotini hjá Svabo, m.a. fyri at betra um føroyska jarðarbrúkið. Svabo virkaði í somu ond sum Holberg sjálvur, ið fekst við nógv ymisk fag, og royndi seg sum alfrøðingur (polyhistor). Svabo

holder lyset, Elskede Poona, Svarte sekunder, Drapet på Harriet Krohn, Den som elsker noe annet, Den onde viljen, I et annet lys, Søylen, De gales hus, Jonas Eckel, Natt til fjerde november, Brudd Gretelise

sameinir skap, í einari sansaligari myndagerð. Eftir stendur eitt verkligt skap í einari sermerktari ond. Hann rennur aftur til ta klassisku siðvenjingina í leirlistini: ílatið/ keraldið - umskapar hetta

er gull, tann triði ein tárakelda so full tó spinnur hon tráðin rættan tí hann ið gav okkum lív og ond heldur í spunalag heldur um hond, so hansara leið vit finna. Tað kann av sonnum sigast, at tann síðsti

Hugtakandi var at síggja hesa snøggu kvinnu fara eftir pallinum í teimum sjey brøvunum í orðum, rørslum, ond, tign og kveikjandi eygnabrái... við livandi ljósum úr tí sjeyarmaða stakanum og teimum sjey lúðrunum [...] Óneyðugt er at siga, at hon blásti í lúður. Lítilátin í tí stílleysa búnaðinum fór hon, sum ein livandi ond í tí tóma rúminum fram við tí svarta vegginum við orðum úr Opinberingini. Orðini fóru upp í tróðrið [...] ljós, deyða og vón og dóm og lív. Dialektikkurin sjóðaði undir bitunum í Mentanarhúsinum. Ikki ein ond hoyrdist í rúminum. Tann æviga kvirran var í salinum hetta kvøldið í tí hvíta búnanum hjá Lone. Hans