tað vanliga asfalt, sigur Karin Kass. ? Her er asfalt allastaðni, sigur hon. Erik Østergaard rósar ljós- og ljóðreguleringini í miðbýnum. Hann heldur at tað er ein góð skipan, sum eisini kundi verið brúkt

ævinleikin. Hann er í myndunum hjá Hans Jakku. Tá ið málningaframsýningin á fyrsta sinni sá dagsins ljós fyri 29 árum síðani, var tað Hans sum bar upp á mál at fara undir slíkt tiltak her í bygdini. Sum

menniskja, sum hugsast kann, kendi tað sum var hon komin í ein nýggjan heim, har alt var litir og ljós, sólin sá, blomstrini sprettu úr tí døkku moldini, fuglurin læt undir himmalinum, Gud var vorðin góðsintur

tíðir?? Væl veit eg, at rúsdrekka ikki er tað sama sum hash og atom, og tó, so kann hetta kasta eitt ljós inn yvir spurningin, og lýsa nakað av tí alvori sum liggur goymdur í hesum kreftum. Mítt »natúrliga«

hava nakað ánilsi um? - Og kanska enn verri: Hendingar og hondfestingar, ið als ikki tola dagsins ljós? - Tí neyvan nakrantíð áður munnu føroyingar, í ein sovornan mun, hava gingið runt við einari kenslu

hevur ligið rundan um alt høvdið á so nógvum vágbingum fer at loysna, so teir fara at síggja dagsins ljós.

at ein og hvør innrættar sær arbeiðshølið eftir tørvi. Har eru nógvar loysnir. Tól, borð, stólar, ljós og telda verða sett soleiðis, at tað ber til at variera arbeiðsstøðuna so væl sum til ber. Ofta er

Í sanginum »her leikti tær lendi« yrkir Chr. Matras í einum ørindi: »Ein óskrivað søga, ein orðaleys røða, um fólkið her livdi, skapaði tjóð«! Her er talan um skaldskap á høvum støði. Skaldið vil vísa

sum føroyska tjóðin avgjørdi á fólkaatkvøðuni 14. september 1946. Tá kyknaði frælsisændin og kastaði ljós yvir Føroya land. Menn og kvinnur fylktust um aðalmálið, sum er tað einasta, sum kann geva okkum trygg

nevnast: Løgtingsins umboðsmaður, sum hevur staðið á fíggjarlógini síðan tá, uttan at hava sæð dagsins ljós. Eisini kann nevnast rættartrygdin. Hvat við undirgrundini? Hava okur ræðið á henni, har teir flestu