Vit vistu øll at tíðin var komin, at omma skuldi fara heim til Harran; men sjálvt tá eru boðini tung at fáa. Alt sá annars ljóst út, tá hon kom heim úr Danmark fyrst í desembur, eftir drúgva viðgerð á
Omma hevði verið 70 ár flaggdagin, og vit minnast, hvussu hátíðarligt tað altíð var, tá omma hevði føðingardag. At missa verðsins bestu ommu var og er framvegis ein dyggur smeitur fyri okkum og at set
Ongin vil missa. Men vit missa øll. Sorg er altíð knýtt at missinum, tó eru umstøðurnar so ymiskar. Vit hava mist Ommuna, og vit syrgja. Men vit minnast eisini. Vit minnast ein persón sum hevur verið
Sum lítil var eg altíð saman við tær og abba og tit vóru altíð so góð við meg. Eg elskaði at sova niðri hjá tykkum at fara oman á Høvdan at keypa fyri tykkum, tí so visti eg, at eg altíð fekk eitt oyr
Ofta kann tíðin skapa klárheit og geva linna. Tú hevur havt stundir at erfara og hugsa um tað, sum er farið, og skilur ofta betri støður, sum vóru. Soleiðis havi eg tað við Babba'sa deyða og ta sorg o
Við hesum fáu orðum vil eg royna at lýsa seinastu tíðina, ið eg upplivdi saman við pápa mínum. Tað eru longu 4 mánaðir síðani pabba dróg andan fyri seinastu ferð. Tung var løtan, ímeðan vit sótu hjá h
hetta hevur verið ein tung tíð, men minnini hava vit – tað kann eingin taka frá okkum. At skriva minningarorð er sera torført. Tað rennur so nógv fram í huganum á mær. Vit báðir vóru saman við fleiri skipum
Tyngstu boð eg havi fingið í lívi mínum var tann 21 desember, tá bróðir ringdi og fortaldi mær, at babba var farin, hann var ikki gamal, hann var ikki sjúkur, nei ein hvirla tók bilin hjá honum av veg
8. oktobur 2012 er ein dagur, sum eg so innarliga hevði viljað verið fyriuttan. Eg helt, tað skuldi verða ein gleðisdagur. Eg skuldi fara í 2 ára føðingardag hjá guddóttrini eftir loknan skúladag úti
Eg trúði tí ikki, tá ið eg hoyrdi, at pápi mín var funnin druknaður, hann, sum var so góður svimjari. Eg helt, at tað kundi ikki passa, men so komu beiggjarnir Eiler og Jón, tá gekk upp fyri mær, at t
