eini aðrari verð. Tað merkiliga var, at eg sá hetta bert, tá ið eg helt í Onnufíu. Lærarin Jógvan við Ánna búði tá hjá okkum. Eg var líkbleik, tá ið eg kom heim, og hann spurdi, hvat ið bagdi. Eg fortaldi
skipini tóku vatn. Eg sá hvaðani vatnið kom, sum nógv skip tóku. Køstarennurnar í Áarvíkini runnu í ánna. Haðani tóku nógv skip vatn, tí tað kostaði einki. Men har var eisini nógv gott vatn at fáa, men tað
ungarnir sum bóltar - rullandi oman, norðan fyri fossin. Teir komu heilt oman á vegin og so oman í ánna. Tað var áhugavert at síggja. Ja, mangt er í náttúruni, sum er sera sjáldsamt. Hvør hevur lært æðuna
sindur longur niðri í ánni var eitt vaskistað, har kvinnurnar kundu fara eftir eini trappu oman til ánna at vaska teirra klæði. Her stóðu konurnar við sínum bankitrøum og bankaðu klæðini rein. Tey hava verið
vóru rættar kvøldsetur. Úthús Til eini slík bóndahús hoyrdi so nógv onnur hús. Hjallur var tætt við ánna beint yvir av húsinum. Ein hjallur var beint omanfyri Tjørnustovuhúsini. Tveir hjallar vóru uppi á
Tað, sum vit vóru komin at síggja, var, hvussu kvikar/vandamiklar tær eru. Komin miðskeiðis út á ánna, tók manningin á bátinum hvør sína tráu við einum kjøtpetti á línuni. Hesum plaskadu tey so við á
Johannsen (1832-1910), var úr Gundeby á hálvoynni Angel í Norðurslesvík, millum Flensborg fjørð og ánna Schlei, á donskum Slien. Sum longu nevnt sat hesin maður á fólkatingi, tvey tíðarskeið, og var umboð
liggur væl í býarpartinum Queens við East River, beint yvirav ST-bygninginum á Manhattan hinumegin ánna. Mett verður, at júst hetta økið kann gerast ein av prominentastu adressunum í New York. Føroyski
yvirmátti og í ørviti sat og helt sær á kjølinum á Falkinum, vóru: Jóan Jacob Olsen - bóndin Uttan Ánna - og Rasmus Nielsen - Rasmus á Stykkinum. Lógvin í Sandvík Í fyrstu grind, sum kom á Sandvík eftir
at siga lagdur í oyði og einasta farleið, brúgvin, ið tey høvdu stríðst so nógv fyri, fór í stóru ánna. Bóndin segði øll seks arbeiðsfólkini upp og konan fór til Auckland at vinna sær pening, har hon búði
