feldi á mína leið dróg meg í somu løtu Hon gav mær alt, hon gav mær seg at festa í lagnu mína við aðra sól ei býti eg tvey eygu, sum míni kína Í dalsins skugga burt hon steig sum dá úr vársins fløtu og myrkrið

“Hvussu hevur tú tað nú?” spurdi eg. “Á, eg eri so glaður,” svaraði hann, meðan andlitið skein sum ein sól. Eg kann ikki siga annað enn, at eg kendi ein sting í hjartanum. Her stóð eg, fræls og frí, meðan hesin

fast undir armin og heldur honum dygst at sær, so teir spenna tvørtur um miðjuna, so tú fær býtt sól og vind líka, eisini tá tað kemur til ábyrgd, sigur Óli Breckmann. Hann heldur, at samgongan hevur

at alt universið er undirlagt honum, soleiðis sum tað verður lýst í frumsøgnuni um Jósef, sum bæði sól og máni og stjørnur nigu fyri. Og fyri alt tað: hvat merkir hetta supersjálvgóða umtakið ”at vera

møguligt og hugsast má í sambandi við bústaðabygging um alternativa orku so sum vind, jørð, aldu, sól/ljósorku v.m. Ferðslan til og frá býlingunum skal verða á tryggan hátt fyri øll, soleiðis skal verða

gjørdu, at Warren Harding vann forsetavalið í 1920. 1928: Kálstinkandi írar Ì 1928 vóru øll tekin í sól og mána, at USA fór at fáa sín fyrsta katólska forseta. Valevnið hjá demokratinum, Al Smith varð bæði

eldru til arbeiðis. Ein tíma seinni skal hon sjálv møta á sínum arbeiðsplássi. Henda dagin er hvørki sól ella kvirra í hennara lívi: Hon hevur roynt at hildið maskuni so væl sum hon nú einaferð kundi við [...] fyrstafødda gentubarn, Maria. Einaferð var hon sólstrálan hjá ernu foreldrum sínum. Í dag er lítil sól at hóma. Tað stormar rundan um Mariu. Alt er grátt í grátt. Gerandisdagur hennara er ein stór fløkja

sær kjósaði hann. Nógv at gera tey altíð høvdu Anna og Poul vóru snimma á fótum, áðrenn undan kom sól. Sáða korn, velta epli, trøðin var teimum góð. Geilamyllan við Havnará stóð. Hon ein innløga var,

kunnu lokka lesarnar við, er at vit fara hvørja ferð koma við áhugaverdum myndum, sum innihald m. a. sól, Disneyland, rúmdarstøð, Graceland, jól í New York og nýttár í Las Vegas. Eisini hava vit gjørt ein

á sandi. Tey svinna burt, tey stuttu ár, til heim tú mær manst boða; og eftir vetur kemur vár við sól og fjallaroða. Og eina ferð vit fáa boð, tá síðstu ferð vit anda, Út yvir dal vit flúgva so, hjá tær