fletta soleiðis, og reint er tað eisini. Men tað verður líkasum ikki roknað so nógv av øllum at fletta seyð sum haru, sum tikið verður til. Maðurin fer eftir fyrsta lambinum, sum stendur í seyðarúminum undir [...] hond í hond, og tað sær út til at rigga bara væl. Fyrr var ikki lukkuligt at vera staddur aftan fyri seyð, sum skotin varð. Tá gomlu byrsurnar vórðu brúktar, varð altíð hugsað um, hvar kúlan kundi finna upp

varð niðan vælveltu gerðini, eins hóvliga og farið varð á fjall, vóru mong mál viðgjørd, t. d. um seyð, heiðafugl, støðuna hjá ternuni, náttúruna, ferðavinnuna o.m.a. Komin niðan um Helluliðið, øktist [...] oman á bakkan varð gingið fram við einum blota, sum er umleið 4-6 kvm stórur, har menn ofta hava mist seyð, enntá neyt, í, hann er nú girdur inni. Niðri á bakkanum sást enn farvegurin av torvskurði, restirnar

røktar hann øll líka væl. Sigvald hevði óvanliga gott skil á seyði og bar sjálvur sera stóran alsk til seyð og seyðahald. Hann var m.a. seyðamaður uttan Knúka, og hevði fram til henda dag verið seyðamaður har [...] Annars hjálpti hann nógv til í Heiðunum, og var altíð til taks, tá ið á stóð - ikki minst til at kenna seyð. Eitt nú í lembing ringdi telefonin í heilum. Gerandis sum heilagt legði hann alt frá sær fyri at

Hans Simonsen, ið var ættaður úr Vestmanna. Hóast sonevndur seyðabóndi, hevur Hanus aðrar fenaðar enn seyð. Hann fæst eisini eitt sindur við ungneyt, mest kvígur, ið hann setir við eftir avtalu við mjólkabøndur [...] Perlu og Heyki eltandi seg, heldur Uppistovubóndin leiðina fram gjøgnum Fløturnar. Prátið fellur á seyð og seyðahald. Ongin yvirskiping Hanus gongur ikki og gøðir hvørja kleyv á garðinum. Hann talar ímóti

at eta hoyggið. Innangarðsognirnar kunnu betala fyri eitt hegn um bygdina, og tey, sum vilja hava seyð á bønum, mugu so sjálvi hegna rundan um tey stykkini. Kravið skal bara vera, at seyðurin er ikki til

tú onki fært fyri tað. Tað tekur ov langa tíð at fletta, um tey eisini skulu røra sveita fyri hvønn seyð. Tí fer nógv burtur. Í dag eru øll til arbeiðis og tí stendur ein einsamallur við arbeiðinum. Tí má

hevur lætt nógv um arbeiðið við filminum. “Eg havi verið á floti og fiska, eins og á fjalli og røkt seyð. Í gjár vóru vit og keyptu eina kúgv frá einum bónda og hana fara vit at slakta í dag. Nú vóni eg

sonur Leo Hans Johannesen, sum doyði í druknivanlukku í Mykinesi í oktober í 1991. Teir høvdu flutt seyð av fjallgongu á Borgardali, tá vanlukkan hendi. Mamman er Karin Holm Johannesen. Tey eru bæði ættað

heim, fóru átta menn við skipsbátinum í land á Fagra­nesi á Langanesi at avrokna við bóndan har fyri seyð, teir høvdu keypt á túrinum. Tá kemur eitt brot, báturin holvdist, og sjey av monnunum druknaðu. Ein

so altíð ligið í luftini, at traðirnar skuldu nýtast til sláttur um sumrarnar, og ikki til at hava seyð á. Men hesin dómurin gevur so øllum traðarmonnum rætt til frítt at ráða yvir sínari trøð, sigur Bjørn