Thomsen frá Sjónvarpi Føroya sleppa frá dagliga strevinum við myndatólinum og taka myndatólið til hjarta og kenslu, tá hendir verunliga nakað, sum gevur uppliving. Tað kennist, sum um tey skapa filmslist [...] sigur einastaðni, at sjálvandi má hon lurta eftir, hvat tey, sum bíleggja hennara vøru hava upp á hjarta, men innast inni veit hon, at hon gongur sínar egnu vegir. - Hugsaði, tá ið eg hoyrdi hana, at tað

væl nøgdur um undirtøkuna. - Vit eru sera takksom fyri ta vælvild øll hava víst okkum, og vilja av hjarta takka tykkum øllum bæði einstaklingum og handlum, sum hava selt fyri okkum, og øllum tykkum, sum

minsta mun tey ítróttarligu úrslitini, sum gera, at Barca-viðhaldsfólk hata Real Madrid av øllum hjarta. Størstu orsøkirnar til stóra hatrið eru at finna í syrgiligu søguni hjá spanska og katalanska fólkinum

kemur ikki einans at standa á hyllini, - hon er vorðin ein partur av mær sjálvum. Hon hitar mítt hjarta, styrkir mína trúgv og elur fram ta bøn, at eg mótvegis øðrum má vera eitt gott mennisja. Jógvan

VÍF. Tú ert brennandi heitur, meðan dysturin stendur á, og tað verður bæði givið og tikið av heilum hjarta. So vit vita av, at tað verður heitt. Men tá tað er sagt, so haldi eg samstundis, at dómararnir kundu

lívið, so øll tilvera okkara verður signað av Gudi. Frelsarin er her, hanne r tær nær, hanne r í hjarta tínum. Tak hann uppá orðið. Og at taka hann uppá orðið er at trúgva, elska og vóna. Alt hetta fært

siga, at hann hevur við lív og tilveru okkara at gera. Eingin er í grundini einsamallur. Gud er í hjarta okkara, har er bústaður hansara. Ja, hann opinberar seg á serligan hátt í kristna felagsskapinum [...] menniskja. Tað er júst tað, jólini siga okkum. Gud er nær, ikki longur ein fjarur Gud. Hann er í hjarta okkara og hann er í kristna felagsskapinum. Og hann er har, trúgvin og kærleikin eru. Gud gjørdist

stuðla Torbjørn Jacobsen í stríðnum. Øll økisfeløgini stuðla heldur ikki Karsten Hansen av heilum hjarta. Valfelagið í Vágum vil hava Torbjørn Jacobsen til næstformann og er komin við uppskotinum til e

mynd inni í heilanum av fólki, sum eg hevði hoyrt um, men ongantíð sæð mynd av. Tað var við bivandi hjarta at eg læt bókina upp. Eg visti, at her fóru at vera myndaligar avdúkingar, sum fóru at skaka mína

skapti himnafør, einsamur á fold hann gekk, so fremmandur á egnu jørð. Saknur, sorg og pína nívdu hjarta hans, og heimsins neyð bar hann, og á krossi bøtti vára synd við skemdardeyð. Tað er hugaligt at