dagligt. Tankarnir fara upp at mala, og øll minnini koma fram fyri meg aftur. Barndómsminnini av Viðareiði saman við tær uppi í Follendi, ella onkra aðru staðni í bø ella haga, har tær dámdi so væl, og [...] teg skylda forfedrunum at halda tað við líka, sum teir høvdu lagt eftur seg. Sum smádrongur á Viðareiði var tú sum dreingir flest, gekk í skúla niðri á Bakka og bleiv fermdur har niðri eisini. Nú eru
			
			
		 
	 
							
								
	
		
		
		
			minum og tá ið tey fóru inn á Fløtur at vera. Sum ung fór mostur burtur at tæna. Hon var m.a. á Viðareiði, í Svínoy, Í Klaksvík, í Havn og Suðuri í Vági. Hon segði tíðum frá hendingum og upplivingum frá
			
			
		 
	 
							
								
	
		
		
		
			eftir at skúlin hjá honum skuldi byrja í Havn. Tað kunnu tit ímynda tykkum ein unglingur norðan av Viðareiði blíva kastaður soleiðis fyri leyvurnar, hann kendi ikki so nógv til tað suðuroysku mentanina, so
			
			
		 
	 
							
								
	
		
		
		
			heimferð, helt tú Jóhannes at hetta hevði verið ein fínur túrur. Seinni fingu vit okkum summarhús á Viðareiði. Tá komu tit javnan norður at vitja okkum – tú hevði so nógv minni frá hesi lítlu bygd og greiddi
			
			
		 
	 
							
								
	
		
		
		
			 Tey fingu 4 børn: Jørgin Olaf, sum býr í Skúvoy, Kristionnu, ið býr í Klaksvík, Jón, ið býr á Viðareiði og Eyðbjørn, ið býr í Danmark. Fanny og Dia eiga 12 ommu- og abbabørn. Dia var góður familjumaður
			
			
		 
	 
							
								
	
		
		
		
			barn. Og á Viðareiði eru fyritreytirnar góðar við tí samanhaldi, sum er í bygdini. Vit sum komu úr Vestmanna, merktu at øll bygdin var saman um jarðarferð og ervið. Tað skulu øll á Viðareiði eiga stóra
			
			
		 
	 
							
								
	
		
		
		
			dagin í 1951, eg var tá 7 ára gamal, vit búðu tá á Stongunum hjá Jóan Jacob Jacobsen (Jóan Jakku á Viðareiði), har mamma vaks upp, at pápi okkara kom til hús við eini nótabók. Hann sigur við mammu: “Eg havi
			
			
		 
	 
							
								
	
		
		
		
			bakaran í Horni, Andrias, sum tú var uppkallaður eftir, og mamma, Inga f. Simonsen, var ættað av Viðareiði. Barnaárini vóru ótrúliga góð. Vit høvdu neyt, seyð, gæs, hønur, hund og kettu. Rossið Floru minnist
			
			
		 
	 
							
								
	
		
		
		
			var liðugur at lesa í 1954, og settur sum prestur í Norðoyar eystara prestagjaldi sama árið. Á Viðareiði dámdi pabba væl, men mamma helt at honum dámdi í so væl í bjørgunum, so hon sat ofta við ampa. Til
			
			
		 
	 
							
								
	
		
		
		
			prestur, heldur røðu. Fimm mans eru farnir á sjónum síðsta árið 
Teir eru: 
Hilbert Martin Blástein, Viðareiði, doyði umborð á »Polarhav« 12/11-09, 29 ára gamal. 
 Hans Jørgen Dam, Sandavági, doyði umborð á