verið við øll árini frammanundan. Ein túr í 1925 førdi pápi Solo. Bestamenn vóru Lassen og Julius á Viðareiði. Av manningini annars veit eg bert um farbrøður mínar, Karl hjá Høgna og Høgna Marius úr Lorvík
ferðaðist nógv, sjálv um umstøðurnar at ferðast ikki vóru góðar. Hann vitjaði í Norðoyggjum – eisini á Viðareiði. Hann vitjaði í Hesti, í Koltri og í Vágunum. Hann var eisini í Suðuroy. Nógvar gamlar og forvitnisligar
Ein frálík 60-ára stevna – vit sungu og prátaðu saman, ein túr út í Grøv o.a. og so døgurði á Viðareiði - har ið vinabond blivu knýtt av nýggjum. Um hetta leitið var Herman farin undir at skriva afturlítandi
dagligt. Tankarnir fara upp at mala, og øll minnini koma fram fyri meg aftur. Barndómsminnini av Viðareiði saman við tær uppi í Follendi, ella onkra aðru staðni í bø ella haga, har tær dámdi so væl, og [...] teg skylda forfedrunum at halda tað við líka, sum teir høvdu lagt eftur seg. Sum smádrongur á Viðareiði var tú sum dreingir flest, gekk í skúla niðri á Bakka og bleiv fermdur har niðri eisini. Nú eru
minum og tá ið tey fóru inn á Fløtur at vera. Sum ung fór mostur burtur at tæna. Hon var m.a. á Viðareiði, í Svínoy, Í Klaksvík, í Havn og Suðuri í Vági. Hon segði tíðum frá hendingum og upplivingum frá
eftir at skúlin hjá honum skuldi byrja í Havn. Tað kunnu tit ímynda tykkum ein unglingur norðan av Viðareiði blíva kastaður soleiðis fyri leyvurnar, hann kendi ikki so nógv til tað suðuroysku mentanina, so
heimferð, helt tú Jóhannes at hetta hevði verið ein fínur túrur. Seinni fingu vit okkum summarhús á Viðareiði. Tá komu tit javnan norður at vitja okkum – tú hevði so nógv minni frá hesi lítlu bygd og greiddi
Tey fingu 4 børn: Jørgin Olaf, sum býr í Skúvoy, Kristionnu, ið býr í Klaksvík, Jón, ið býr á Viðareiði og Eyðbjørn, ið býr í Danmark. Fanny og Dia eiga 12 ommu- og abbabørn. Dia var góður familjumaður
barn. Og á Viðareiði eru fyritreytirnar góðar við tí samanhaldi, sum er í bygdini. Vit sum komu úr Vestmanna, merktu at øll bygdin var saman um jarðarferð og ervið. Tað skulu øll á Viðareiði eiga stóra
dagin í 1951, eg var tá 7 ára gamal, vit búðu tá á Stongunum hjá Jóan Jacob Jacobsen (Jóan Jakku á Viðareiði), har mamma vaks upp, at pápi okkara kom til hús við eini nótabók. Hann sigur við mammu: “Eg havi
