Fyrireikingarnar vóru farnar í gongd. Fyrireikingar, sum tey seinstu nógvu árini vóru vorin ein fastur táttur, nevniliga summarútferðin hjá allari familjuni til onkra bygd í Føroyum. Tað var altíð [...] at bjóða tá ið tey koma at vitja. Omman sum var við til tey ymsu ítrottartiltøkini. Omman sum átti fast pláss til fótbóltsdystirnar. Omman sum altíð átti eina krónu at lata nú Eystanstevnan er farin afturum
Hetta at ein so ungur drongur, sum hann tá var, fann sær tíð til at seta seg niður og tosa um leyst og fast. Hans Oluf var ein persónur, sum tók sær tíð til at tosa, blídlyntur og tíl tíðir eisini skemtingarsamur
Kristian, doyði 40 ára gamal eftir drúgva sjúku í 2001. Hetta neit okkum øllum og ikki minst Gullbrandi fast. Gullbrand gjørdist sjálvur álvarsliga lungnasjúkur og stríddist við hesa sjúku síni seinastu ár.
árum síðani kom tú aftur fyri ta vanlagnu at missa sonin Kristian. Hetta tók tær og tykkum øllum sera fast. Og eftir hetta tók sjúkan yvirhond hjá tær, so røddin bæði í kirkjuni og í tí dagliga viknaði í hvørjum;
ófaklærdir pleygarar. Seinni sama árið, fóru vit til Danmark-ar at ganga í skúla við tí fyri eyga, at fáa fast starv innan psykiatriina. Báðir búðu vit, sum so mangir aðrir føroyingar, á Oyrasundskollegiinum.
ongin vanligur persónur. Og hon fylti so nógv millum okkum øll, at tað fekk ikki annað enn sligið fast, nú deyðsboðini komu, hóast hon var blivin so gomul. Hon gleddi seg sjálv til at blíva 100 ár, frísk
fyri hvør øðrum, tað eru vit enn. Nevn meg við navni, nýt mítt yndisnavn, práta við meg um leyst og fast, sum vit altíð gjørdu. Lat røddina vera hina somu, hóast sorg og sakn. Flenn, soleiðis sum vit vóru
Elma varð fødd 25. mai 1953. Hon byrjaði á posthúsinum í Havn 1. september 1970 og varð sett í fast starv sum kantórassistentur 1. juni 1973. Hon arbeiddi fyrst í 80-unum eitt styttri tíðarskeið á Frí [...] byrjaði aftur at arbeiða í postverkinum sum avloysari á posthúsinum í Vági, har hon í 2001 varð sett í fast starv. Stutt eftir hetta fekk hon tey ringu boðini, at hon hevði fingið krabbamein. Alla tíðina, meðan
ongantíð róp og gangur, tí bæði Mia og Mo vóru friðarfólk. At koma inn til teirra var sum at koma heim. Fast pláss á bonkinum, har abbi lá og durvaði, Elisabeth sat og át breyð og eg fekk biddað mær skorpuna
hon upplivdi eisini at fáa langommubørn. Hon legði stóran dent á trivnað í familjuni, og hon helt fast við merkisdagar, so at børn, makar og barnabørn kundu savnast í heiminum í Syðrugøtu. Tað bleiv sagt
