seg um, hvussu nógv ein mørk var í gyllin. Altíð var tú klárur at hjálpa. Um tú skuldi fletta ein seyð, verða jólamaður á arbeiðsplássinum hjá mær ella um tað var at hjálpa við einari uppgávu, so var tú

staðni í bø ella haga, har tær dámdi so væl, og sum tú brúkti so nógv av tínari tíð. Tú fekst altíð við seyð og jarðarbrúk, so leingi tú orkaði tað. Tey seinru árini, tá gongulagið var blivið nakað vánaligt

útróðrarbát í fleiri ár. Seinastu árini starvaðist tú hjá Miðvágs Kommunu. Væl lýddur av øllum. Hevði seyð og gæs í fleiri ár . Tær dámdi so væl at fáast við kríatúr og at koma norður á trøðna ta tíðina, seyðurin [...] og hevur tað verið hugaligt, tá ein annars er einsamallur í húsi. Albert fekst eisini við at hava seyð inntil fyri nøkrum árum síðani. Kom onkuntíð á gátt í heimi okkara og kunnu vit bara bera tær alt

hjarta serliga nær. Hann hevði stóran áhuga í øllum, sum rørist í náttúrini. Dámdi væl at takast við seyð, sum hann, saman við familjuni hevði í haga, stiki og í feitilendi. Eg kann í takksemi líta aftur

familjukæra. Óli átti jørð saman við beiggja sínum, Esmari, og í síni frítíð fekst Óli við seyð. Hann kendi seyð. Henda áhugan hevði hann frá mammu síni, Onnu. Í hoygging, á fjalli og í fletting legði hann

heiðurin at verða tilnevndur til heiðurslim í felagnum. Øssur var sum nevnt bóndasonur og fekst nógv við seyð og kríatúr. Hann var av raskastu fjallmonnum, og javnan vóru eisini boð eftir honum hjá skælingsmonnum

at mála málningar, at syngja við kórum, halda røður og tann aldagamli siður hjá Føroyingum at hava seyð. Tað vóru okkara forrættindi at koma at kenna Hann. Hann vísti okkum, sum hann vísti íslenskum sjómonnum

iði. ? Fuglar vóru fyrstu livandi verur, sum vitjað u okkara klettar, langt áð renn menniskjan og seyð urin komu. Løgmaður segði, at standyndin ímyndar við øð rum orð um tað , sum altíð hevur verið , og

tey, sum eiga seyð, sum at seta endurskin um beinini á seyðinum, tí tað ongin ivi um, at tað forðar fyri nógvum ferðsluóhapp við teimum avleiðingum, tað hevur við sær fyri bilar, fólk og seyð. Á myndini eru

at einasti máti at fáa seyðatalið upp, er at taka minni, tí nú sleppa teir ikki at longur at føra seyð út í oynna. Teir kunnu bara føra brundar út í oynna nú. Hann sigur tó at teir umhugsa at søkja av