hvørja finalu sást Jón Bjarnason á áskoðaraplássinum, fattur og róligur, við einum stoppuri í hvørjari hond – annað til at taka tíðina, hitt til at máta frekvensin. Soleiðis var eisini á Tašmajdan leygarkvøldið

feløgum – yngri sum eldri. Men Jákup í Stórustovu er eisini maður, ið rættir somu monnum eina hjálpandi hond, tá teir ynskja at venda heim aftur til Føroya. Harumframt er tað eisini Jákup í Stórustovu, ið stendur

afturi í 1970. Súni bleiv, sum so mangur annar næmingur, ið var lámur, tvungin at skriva við høgru hond. Tað var lærarapolitikkur meginpartin av 20. øld. “Men so dugi eg líka væl at skriva við báðum hondum

afturi í 1970. Súni bleiv, sum so mangur annar næmingur, ið var lámur, tvungin at skriva við høgru hond. Tað var lærarapolitikkur meginpartin av 20. øld. “Men so dugi eg líka væl at skriva við báðum hondum

har pligten...”. - Beinrakin orð, sum siga okkum, at vit hvør í sínum lagi – við evnum frá skaparans hond – hava eina skyldu til at koma við okkara íkasti til tað, sum vit nú einaferð eru í holt við. Jón

alda-skiftið slepti hann øllum hesum, og hevur síðani halgað seg listarligum arbeiði: Fyrst við pensli í hond. Nú við nýggju listagrein síni, grótmáling. Tann vakra lindin Alt hevur sjálvandi sína forsøgu, og

heiðraður við UEFA order of Merit í rubin, og tey, ið hava fingið hendan heiðurin, kunnu teljast á einari hond. Sjálvur hevði Ísak tá sent hugskotið til UEFA, og eftir viðgerð á hægsta stað varð gjørt av, at hesin

metingarnar til skammar. Tí tað ynskja vit og hava skyldu til at biðja eftir - at alt fer at ganga væl í hond - fyri allar valdar løgmenn, landsstýri og fyri landið alt. Og til seinast um tunlar o.a. Nú, mín

so mikið væl, at vit hava mett okkum før fyri at veita okkara grannum fyri vestan eina hjálpandi hond fíggjarliga. Tó munur er á tøkkini, vit fáa frá íslendingum, og ta tøkk vit sendu Danmark, tá teir

frásøgn meira og minni orðaraði. Tað vita øll, ið hava roynt tað. Petur Jacob hevur havt sera hepna hond í hesum arbeiðinum. Søgurnar sita væl, og honum hevur eydnast at varveita ein munnligan dám í tekstunum