um heimið, fyrst í Klakksvík og síðani í Hvalba. Á Kráargøtu var tann vakrasti urtagarðurin – eitt lithav av blómum, rósutrøum og smølum gøtum, ið vóru klæddar vid ævintýrkendum skeljum og steinum. Tá
sá út í hesum býi. Til dømis tosaðu tey um eitt slott í hesum býnum, og Gamliba segði henni hvønn lit hetta slottið hevði. Tá mutaði hin ímóti, tí slottið hevði ikki júst tann litin, sum Gamliba vildi
so løtt av lyndi. Hetta speglaðist aftur í hennara útstráling. Eisini sást hetta aftur í hennara litføgru klæðum, og hár hennara, ið hevði havt allar ælabogans litir. Góða Julianna, túsund takk
Johannesen fyri, at ein dama úr Vági og ein maður úr Klaksvík, sum ongantíð hava vitað, hvønn politiskan lit tey hava, skulu koma og niðurleggja eina 100-150 ára gamla mentan, sum Vágsbotn hevur havt. Á tráðnum
neyðætlan má gerast og kanska skal eitt stórt nummar setast á høvuðshurðina, ella hon fær ein annan lit, so at tey, sum koyra sjúkrabilarnar vita hvørja hurð tey skulu koyra til, tá ið skaðin er hendir.
okur kunnu vísa tolsemi og virðing fyri øllum uttan mun til kyn, rasu, húðarlit, átrúnað, politiskan lit, kynsliga sannføring o.a., er, at okur - um tað ikki er ein viðføddur eginleiki - læra ella ogna okum
tingfólk onki siga í einum tingmáli. Enn verri er tað, at tingfólk tiga, tí tey, sum tey hava eftirlit við, krevja tað! Og ironiskt var tað, at meðan tingfólk fáa munnkurv brúkti ein deildarleiðari í m
fitt av kitsch við ymiskum sterkum pang litum. Hvørt rúm ella horn í rúminum hevur fingið sín egna lit ella stíl, so ró og skil hóast alt er á tí, sum fyri summi kann tykast sum kaos, órudd og óendaliga
var altso millum sólina og mánan. Tá myrkingin byrjaði, sá mánin reyðligur út, men fekk sín vanliga lit aftur, tá myrkingin umleið var komin í helvt. Tað var altso í Føroyum talan um eina partvísa mánamyrking
ávísan málaríkendan dám í myndum, ið er merktur av formligum opinleika og hvørs skap eru eyðmarkað av litfjølbroytni heldur enn av linjum. Á føroyskum eitur tað “málandi” og neyðugt er at koma inn á hugtakið
