mangt á skránni. Leygardagin 1. maj var fólkafundur og fitt av fólki var komið saman. Maud Næs flutti bar røðu og kirkjukórið Ljómur úr Vági sang, eins og annar tónleikur var at hoyra og yrkingar vóru lisnar

við Klæaksvíkingum og tað endaði í hvussu so er ikki í illstøðu. Karl Johansen sigur, at hesuferð bar tað so yvirhøvur ikki til samráðast í felag, til formaðurin í Føroya Arbeiðarafelag gjørdi taðpúra

kt og polerað fótbóltsspæl. At einki mál kom í Klaksvík hevði við sær, at sigurin hjá B36 móti ÍF bar árstalsfelagið uppá sama stigatal sum KÍ og HB. Hetta eru tey trý feløgini, sum endaðu ovast í fjør

burtur úr øðrum føroyingum, men eg var prestur í Suðuroynni frá 1977 til 1984, uttan at nakar nakrantíð bar upp á mál, at eg var konufólk og samstundis starvaðist sum prestur. Síðani var eg eisini í Norðoyggjum

Horsens. Men hóast tað nú er meira enn ein mánaður liðin, síðani Ítróttar-Sosialurin av fyrstan tíð bar tíðindini um spælaran, er einki nýtt at frætta í málinum. ? Enn havi eg ikki sæð Claus Bech Jørgensen

Endamálið við tiltakinum var at upplýsa fólk um hesa heilasjúkuna og at útvega felagnum inntøkur. Til bar at taka blóðtrýstið og at kanna eftir, hvussu føli-, sansi- og smakkisansirnir eru. Á torginum í SMS

arskeiðnum, segði hann, og vissaði um, at føroysk luttøka var tryggjað í oljulóggávuni. Sum heild bar pallborðsfundurin brá av bjartskygni. Nøkur paradoks vóru kortini, sum ikki í nóg stóran mun vórðu

hetta úrslitið, tá samráðingarnar gingu uppá tað harðasta. -Tað vóru tíðir, tá vit ivaðust í, um tað bar til at koma til eitt úrslit. Men sjálvur havi eg altíð hildið, at endaliga úrslitið fór at líkjast

við skrúgongu frá ferjuleguni og inn í Vágstún, har Hannefía Poulsen, fyrrverandi formaður í Javna bar fram røðu. Skrúgongan var sera hátíðarlig. Har var alt við, ið hoyrir einari skrúgongu til. Fremst [...] stovnar, ið fáast við menningartarnað, og var fyrilesturin bygdur á hesa ferð. Eftir fyrilesturin bar til hjá áhoyrarunum at seta fram spurningar og eisini at koma fram við sínum egnu hugsjónum. Rimmar

tá bretar vildu kanna sær eitt landgrunsmark, sum lá so stutt úr Suðuroynni, at onkur metti, at tað bar til at standa í Føroyum og spýta inn í tað økið, sum bretar kannaðu sær. Síðan minnast vit eisini,