ikki eru beinleiðis eftirfarandi, men at tey geva eina meting um sannlíkindini. Um vit siga, at tað búgva 50.000 fólk í Føroyum, og at tað eru 25 fólk í hvørji familju, so eru 2.000 familjur í Føroyum. Hann
kommununa, eins og Nesvík ger tað. Tað er trivnaður í kommununi, greiðir borgarstjórin frá. Í dag búgva 407 fólk í Hvalvíkar Kommunu. Tað er tað mesta, sum nakrantíð hevur verið skrásett í kommununi, sigur
num hjá Frimanni í Víkunum, og har hava tey búð síðani. Børnini eru Rúna, Jórun og Bent, sum øll búgva í Klaksvík. Frimann var heimamaður, og tey nógvu av sínum arbeiðsárum var hann í starvi hjá Klaksvíkar
er her talan um eina sera einfalda, men avgerðandi og óreingiliga staðfesting av veruleikanum. Vit búgva í einum av heimsins mest framkomnu, frælsastu og tryggastu vælferðarsam- feløgum. Tað er her, rótin
Klaksvík er hon minni enn 1:500, og aðrastaðni sjálvsagt væl minni. Í Nuuk eru 17 býráðslimir, og har búgva færri enn 14.000. Í Danmark skal býurin vanliga vera reiðuliga stórur - nakað væl størri enn Havnin
útlendskar vørur gjøgnum okkum. Danskarar kunnu bestemma, hvørjir útlendingar sleppa til Føroyar at búgva og ferðast, men føroyingar sleppa ikki at bestemma, hvørjir útlendingar sleppa til Danmarkar. Føroyingar
var 55 cm langur. Eg eiti Aimi og mamma og babba eita Hildigunn Magnusson og Klaus Vester og vit búgva í Ramløse. Tann 30. januar fekk Kristin hendan lítla beiggjan. Hann vigaði 3600 g og var 52 cm langur
føroyingafelagið í Nuuk og sat í nevndini har í nógv ár. Í 1974 flutti familjan heim aftur til Føroya at búgva, og fyrstu tíðina arbeiddi Kjeld sum fotosetari á prentsmiðjuni hjá Sosialinum í Sjúrðargøtu. Hann
Masnedsund í Vordingborg Kommunu á Sælandi. Hann er giftur við Brynhild Klettskarð úr Haraldssundi. Tey búgva í Klaksvík og eiga tvey børn, Bjørg og Beinir. Sum ungur var Holgar sjómaður og sigldi serliga við
1954, bert 29 ára gamal, tey fingu dóttrina Ásu í hjúnarlagnum. Í 1954 kom Julianna til Havnar at búgva og fekk starv á reinsarínum Ruba, har hon arbeiddi í trý ár. Í 1955 giftist hon við Ferdinand Andreasen