men enn hevur fløgan ikki gjørt seg galdandi í umheiminum. - Tað hevur ófatiliga stóran týdning fyri meg, at føroyingar hava tikið so væl ímóti fløguni. Tað gevur mær orku til at halda fram við mínum virksemi

Hann hoyrdi eisini Hjørdis vena seg á baksetrinum. - Sjálvur sat eg fastur og noyddist at skræða meg leysan. Í fyrstani føldi eg onga pínu. Ein maður kom rennandi og tók í hurðina hjá mær, men eg bað [...] íbundin. Ilt er at siga, hvussu eg sjálvur hevði komið burtur úr hesum. Í besta føri hevði eg brotið meg sundur, og óhugsandi er ikki, at Hjørdis hevði verið slongd fram ígjøgnum rútin. Hvat hevði hent soninum

Vandin er lutfalsliga stórur. Eg eri ein maður, sum eri nakað uppi í árunum, og tí eigi eg at verja meg sum best við eitt nú at brúka masku, vaska hendur og halda frástøðu, har eg eri í vanda fyri at gerast

var nakað serligt, ið hon heftir seg við í dóminum, er tíðindaleiðarin skjót at svara. - Eg hefti meg við, at vit eru fullkomiliga fríkend. Tað er vorði staðfest, at vit hava gjørt eitt gott arbeiði, ið

arbeiða hart frá byrjan - einki tvætl! Hetta merkir, at eg skal úr stóru og tryggu “zone’ini” og offra meg. Hetta er ein “success ella fiasko” taktikkur, sum Guðmundur tekur til. Málið fyri kappingina er at

hálvleiki fáa vit nakrar trupulleikar. Erling Jacobsen fær trupulleikar við baklærinum og tað noyðir meg at skifta hann út, og so mugu vit gera nakrar flytingar. Vit fáa eitt skrædl, sum eg ikki havi nakra

prestur á Tvøroyri, var fyrimyndarligt. Varin í fyrstuni -Áðrenn eg søkti starvið í Hvalba, ráðførdi eg meg við Eivind Vilhelm, varabisp, um hann helt tað vera ráðiligt hjá mær at koma heim aftur og virka sum [...] starvaðist sum prestur, vísir Elsa Funding á. Óhugnaligt rák -Bæði sum kvinna og sum prestur kenni eg meg illa viðfarnan av rákinum, ið fer fram innan kirkjuna í dag. Teir, ið koma fram við hesum, eru teir

gevast. At eg sum føroyingur ikki bara kundi gevast. Hon gav mær sjálvsálitið aftur, meðan hon koyrdi meg út aftur í skógin, og eg megnaði at ganga allan teinin, greiðir Pauli Sømark frá. Pauli Sømark dylur

hyggja eina ferð eyka. - Mong flenna, onnur teska, meðan uppaftur onnur halda tað vera kul. Summi halda meg vera svaka, men tað leggi eg satt at siga onki í, sigur hon og leggur aftrat, - Eg kann altíð binda

byrjaði at føla meg kalda og ristist, eg spýði og hevði ringan maga, og eg mátti fara til læknan. Hann segði, at tað var hitin, sum eg ikki toldi, og hann segði at eg skuldi hvíla meg í nakrar dagar, men [...] glaður fyri pengarnar, sum føroyingar høvdu hjálpt við. Hann bað meg siga: "Takka føroyingunum at tey hjálptu mær, hóast sum tey ikki kendu meg". Meðan vit koyrdu vísti hann okkum eitt stað, har hann við berum [...] hvussu serliga tey smáu kunnu ganga úti í so heitari sól. At síggja alt hetta, bleiv ov nógv fyri meg, so eg fór burtur frá eina løtu, meðan foreldur míni og onnur sum vóru við okkum deildu út. Eg kom