vit so at bjóða útlendingum uppí? ­Skulu vit bara bjóða útlendingum uppí, tí vit skulu goyma okkara egna pening, vænti eg ikki, at tað verður so lætt. Í øllum førum verður tað ikki nakað sunt vinnulív. Tí

oljumálaráðharra, og tað er líkasum, at tað fánar burtur, fær landsstýrismaðurin ikki arbeitt út frá sínum egna stýri. Fyri mær fær hann ikki arbeitt á sama føti sum hinir landsstýrismenninir, hevur hann ikki eitt

møguleika til. Men fell ikki í fátt, hin einstaki borgarin er - í gásareygum - »serfrøðingur« í sínum egna nærumhvørvi, sum brúkari. Hetta er hin gløggi fakkunnleikin sjálvandi eisini vitandi um, og hin gløggi

at royna at kroysta seg inn yvir tað genetiska økið, meðan hann sjálvur onki ger við at fáa sítt egna øki heim, heldur er stóreksportør av blóðroyndum. Ella hvørju skulu motivini so vera? Vónandi ikki

um at leggja kortini á borið, sigur Jonathan Motzfeldt, sum tó samstundis leggur dent á, at hansara egna sjálvuppgáva er, og altíð hevur verið, í lagi. Valið er tað fimta, síðan Grønland fekk heimastýrið

fingið eina passandi samsýning haðani, so skuldu danir ikki goldið alt, og vit kundu brúkt okkara egna heilsuverk til gransking, tá var óføra lætt at fáa læknar hendavegin við atliti til at gera brøgd

fingið eina passandi samsýning haðani, so skuldu danir ikki goldið alt, og vit kundu brúkt okkara egna heilsuverk til gransking, tá var óføra lætt at fáa læknar hendavegin við atliti til at gera brøgd

til nakað. At fara á Grønu Viku er fyri at fáa eina ordiliga byrjan og fyri at koma burtur frá mínum egna køliskápi. Mær dámar væl her, maturin er mettandi og smakkar heilt øgiliga væl. Hann er í grundini [...] breyð í staðin. Vónandi klári eg at halda hesa nýggju matskránna við líka, tá ið eg komi heim til mín egna køk. Eg ætli mær í øllum førum at royna, sigur Óli Petersen, sum ætlar sær úr 106 kilo niður á 90

føroyingar ikki meiri afturlítandi enn natúrligt er fyri eitt so lítið samfelag, sum hevur sítt egna mál og sín egna siðaarv at røkja. Tú mást hóast alt kenna teg sjálvan, áðrenn tú kanst taka umheimin til tín [...] har nógv hendir og har málið er tað sama. Álendingar kenna tí tørv á at halda serliga fast um sítt egna fyri ikki heilt at hvørva í tí stóru myndini, og tvíhalda tí um sítt og leggja stóran dent á tað álendska

sum væntað dystin í Runavík móti Tjaldrinum og nýtti samstundis høvið til at betra munandi um sín egna málmun. Størri spenningur var til dystin í Havn sunnudagin millum Kyndil og StÍF, men her fekk óvæntað