familjukæra. Óli átti jørð saman við beiggja sínum, Esmari, og í síni frítíð fekst Óli við seyð. Hann kendi seyð. Henda áhugan hevði hann frá mammu síni, Onnu. Í hoygging, á fjalli og í fletting legði hann

hjarta serliga nær. Hann hevði stóran áhuga í øllum, sum rørist í náttúrini. Dámdi væl at takast við seyð, sum hann, saman við familjuni hevði í haga, stiki og í feitilendi. Eg kann í takksemi líta aftur

útróðrarbát í fleiri ár. Seinastu árini starvaðist tú hjá Miðvágs Kommunu. Væl lýddur av øllum. Hevði seyð og gæs í fleiri ár . Tær dámdi so væl at fáast við kríatúr og at koma norður á trøðna ta tíðina, seyðurin [...] og hevur tað verið hugaligt, tá ein annars er einsamallur í húsi. Albert fekst eisini við at hava seyð inntil fyri nøkrum árum síðani. Kom onkuntíð á gátt í heimi okkara og kunnu vit bara bera tær alt

staðni í bø ella haga, har tær dámdi so væl, og sum tú brúkti so nógv av tínari tíð. Tú fekst altíð við seyð og jarðarbrúk, so leingi tú orkaði tað. Tey seinru árini, tá gongulagið var blivið nakað vánaligt

seg um, hvussu nógv ein mørk var í gyllin. Altíð var tú klárur at hjálpa. Um tú skuldi fletta ein seyð, verða jólamaður á arbeiðsplássinum hjá mær ella um tað var at hjálpa við einari uppgávu, so var tú

inni fyri, at tú var eitt konubrot. Eg kann minnast sum smádrongur, at tú og abbin høvdu bæði neyt og seyð, og nógv jørð hoyrdi til húsið, so tað var nokk at takast við. Eisini arbeiddi tú nógv á flakavirkinum

Uttan á Skarið. Tá abbi eldist, bað hann pápa røkta. Hann hevði gott skil fyri seyði, og kendi væl seyð, Telefonstøðin var inni hjá okkum, og tað var mamma sum tók sær av henni og gekk út til húsini við

Var tað endaliga úrslitið hjá einum næmingi ikki gott, tók gubbi sær tað ógvuliga nær. Gubbi hevði seyð í nógv ár. Hetta gingu mostur og gubbi høgt uppí, serliga tá lembingin nærkaðist. Tá varð serligt

Djórafilmar sást tú nógvar í sjónvarpinum og nógv av teimum djórunum hevði tú sæð á tínum mongu ferðum. Seyð og gæs dámdi tær væl at fáast við. Fugla­bókin, brillurnar og kikarin høvdu sítt fasta pláss í kø

Altíð vart tú so glaður, tá beiggjarnir komu at vitja. Kaffi bleiv sett yvir og so skuldi tosast um seyð ? hvør bráðari enn annar ? eg minnist tíðina tá ærnar skuldu lemba ? ja tá svavst tú næstan ikki