gott ár ov seint - endiliga, at aliloyvir kunnu pantsetast. Sjálvandi freistast man til at siga, hví skuldi eitt umsetiligt aliloyvi ikki kunna pantsetast, tá hugsa verður um, at hesi júst eru umsetilig, og
vit skuldu fáa og tí støða tikin til at bíða við at fara undir at koppseta fólk til seinni. Annars skuldi fyrstu føroyingarnir koppsetast longu um vikuskiftið, men nú er tað útsett, í hvussu so er til nakað
himmal er og eitt fortapilsi. Vit trúgva, at Jesus Kristus doyði fyri menniskjuna, so at hon ikki skuldi fortapast, men fáa ævigt lív. Hetta æviga lívið gerst okkara, tá ið vit trúgva á Jesus Kristus. Í
tøgn uttan um teg. Og tað er henda prikandi tøgnin, sum eg fyrst komi í tankar um, tá ið eg nú aftur skuldi sláa upp í minninum. Vit hava mangan tagt saman. Og kortini hendi okkurt. -Eina ferð vitjaðu vit
stempul umborð í 1908. Hann sigldi millum Havnina, Skálafjørðin, Kollafjørð og Kaldbak. Um eitt bræv skuldi sendast millum onkrar av hesum bygdunum, so varð tað stemplað umborð á bátinum. ? Eingin hevur enn
Síðst var tað ein genta, ið gramdi seg um, at ein skuldi gjalda so og so nógv, fyri nakrar tímar av stuttleika. Eg gevi henni so hjartaliga rætt, at hetta er keðiligt. Nú komi eg sjálv úr Suðri og her
mína, sum altíð vórðu væl móttikin, kundu vera um meg og fingu loyvi at koma, nær á døgninum tað skuldi vera. Hetta hevði ómetaliga stóran týdning fyri meg tá og nú, eitt ár eftir. Hetta gav mær megi og
í KÍF-kappróðri ásannar, at stuðulin hjá Mærsk-grunninum gav verkætlanini í Kollafirði tað, sum skuldi til fyri, at hon kundi gerast verurleiki. - Uttan Mærsk-grunnin stóðu vit ikki her í dag, sigur hann
sær greitt, at heimastýrisskipanin enn er galdandi, og tí má løgmaður halda seg til hana. ? Sjálvur skuldi eg fegin verið við til at vraka heimastýrislógina her og nú, men vit mugu gera okkum greitt, at hon
pápanum - haha… nei, hetta er ikki lætt. Eitt danskt orðatak sigur: ”Vælg dine kampe med omhu”. Kanska skuldi tú eisini vanda tær um dystirnar? Tí tað ljóðar sum um, at tú longu hevur tapt handan fartelefondystin [...] hann ikki. So fór hann at arbeiða. Men sum ungur og ófaklærdur reyk hann beinanvegin út, tá sparast skuldi. Síðan hevur hann einki gjørt. Svevur til út á seinnapartin og situr við telduna stóran part av náttini
