tær ? tað er eins og okkara lív er uppsteðgað, og vit hava torført við at síggja nakað ljós fyri framman. Men vit síggja tó, at lívið heldur fram og vit mugu luttaka í tí, tí vit vita, at tað hevði tú ynskt
Mamma, mær leingist so illa eftir tær – og serliga nú føðingardagur tín 5. desember er beint fyri framman – jólini nærkast – familjan samlast – og tín sessur er tómur. Fyri júst einum ári síðan gjørdist
nú tú var farin, at hon hevði bara hug at gráta, hvørja ferð, hon gekk út á Egg, tí eingin sat framman fyri køksvindeyganum og veittraði sum tú plagdi, og bað hana koma innar. Hesi minningarorð vildu
fáar tímar seinni skuldu halda mammu okkara í hvør sínari hond og siga farvæl. Mamma hevði vikuna framman undan verið í Keypmannahavn. Vit vóru saman við henni og Árna og tosaðu um at halda jól saman. Og
sum mamma og pápi altíð hava lært okkum: ?Tá lívið er liðugt her á fold, er ein nýggj byrjan fyri framman ? tað æviga lívið, har vit øll skullu møtast aftur?! At enda vil eg takka tær, góði pápi, fyri allan
spurdi, um tú kundi koyra teir á. Sjálvandi mátti tú spæla prestur og halda talu, meðan vit stóðu framman fyri tær, og meðan tú koyrdi teir uppá segði tú: “Minst til, at ringurin er rundur og ongan enda
árum. Eilif og Sigrid við familju, tankar mínir eru hjá tykkum, serliga nú høgtíðin stendur fyri framman. Góða Sevilda, takk fyri alt, tú vart fyri meg. Við hesum orðum vil eg lýsa frið yvir mína góðu mostur
húgvuna setta á høvdið. Hann tosaðu um at flyta av landinum eftir lokna útbúgving. Alt lívið lá fyri framman ? ein framtíð við hundraðtals møguleikum. Høgni var altíð fyrstur í skúla og møtti væl upp. Hvønn
var persónurin, sum kundi seta seg niður og lurta eftir nýmótans tónleiki - ella seta seg niður framman fyri sjónvarpi og hyggja eftir onkrari serligari ítróttarhending. Hon gjørdi hetta av persónligum
tað mær so væl, at eg kendi teg so øgiliga væl. Tí undir øllum teimum avbjóðingum, ið eg havi fyri framman, fari eg altíð at kunna ímynda mær, hvat tú hevði sagt við meg um støðuna. Tú elskaði at geva mær
