Hetta er sera spennandi hjá okkum sum eygleiða føroyskan politikk. Tí nakað so reaktionert, sum broytingarnar hjá hesi samgonguni, er ikki hent í nýggjari tíð. Og vit vita eisini av royndum, at
Hví kunnu vit ikki skjóta aftur, tá vit vit fáa so nógvar so ljótar og so niðrandi mailar um okkum, sum ikki virða hvala-mannarættindi? Vit her á redaktiónini fáa helst allar teir mailar
hon varð biðin um á aðalfundinum í november, tá uppskotið um príshækkingina varð strikað. Okkara ráð til kommunurnar, sum eiga SEV, eru tí, at stovnurin fyrst av øllum eigur at rationa
ágóðar, og at teir ikki vilja gjalda skatt sum vanlig fólk. Tað er for langt úti. Sjálvandi skulu okkara fólkavaldu hava akkurát somu lønar- og skattatreytir, sum vanlig fólk. Tey eru okkara tænarar
landskassan, sum beinleiðis undirgrevur eina heila vinnu, bara tí at politikarar ikki vilja geva okkara almenna public service kringvarpi nátúrligar sømdir. Tað er her, at ein mentamálaráðharri
og Fólkaflokkurin í hesum máli? Trúði Fólkaflokkurin fult og fast uppá, at vit fóru at klára okkum frá umleið í dag sum sjálvstøðugur statur uttan blokkstuðul úr Danmark? Hugsanina hjá Tj
at vit kunnu taka ein fyrireikandi part í Føroyum, meðan vit fara uttanlands at serútbúgva okkum – ella øvugt. Vit kunnu so bara harmast um, at bara ein løgtingsmaður – ið sum starvsfólk á
hevur tað kortini ikki riggað. Vit kundu ímyndað okkum, at tá hesi flokkar endiliga høvdu meirilutan, so tóku teir av. Men har kom altíð okkurt annað í vegin. Møguleikin var í 1946, undir
sum er skapt við musikkskúlunum nógvu seinastu árini – hevur alt upp nógvar tónleikarar til okkara »musikalska landslið«, sum formaðurin í orkestrinum málbar seg fríggjakvøldið. Tó
jólahátíðina, enn tað, sum upprunin var: Ein friðartíð við gleðiboðskapi. Sjálvandi eiga vit at leggja okkara nútíðar tørv og okkara nútíðar virði í hesa hátíð, men vit eiga ikki at gloyma upprunaliga
