Breytin fer víðari oman ígjøgnum Vatnsdal, har steðgiplássið í Svínoy verður. Har má ein 1,7 km langur vegur gerast at knýta í verandi uppdyrkingrveg Yvir í Dal. Síðan fer breytin yvir um Fugloyarfjørð og endr

hava so fíggingarstovnarnir sagt kredittin upp og vilja ikki fíggja hann meiri og so er bara ein vegur og tað er undir hamaran. Reiðarin sigur, at báturin hevur fiskað væl, tó at hann ikki minnist tonsatalið

og Hvalba, úr so vánaligum tilfari, at hann sjúnkar og skrædnar alla tíðina. Sostatt má nýggjur vegur eisini gerast, og samanlagt er tað dýrari enn at gera nýggjan tunnil. Hann er heldur ikki serliga

oman á ánni, sum rann millum Handilsforeiningina og Vertshúsið, sum nú verður kallað Áarstova. Vegur er allan vegin kring húsini hjá Essaba – og hornið Kopargøta/Áarvegur, var serliga trupult fyri

grein síni. Føroyar standa ikki í stað. Vit mugu hyggja frameftir, og í mínum hugaheimi er bert ein vegur at ganga, og hann er størri sjálvstýri og meiri sjálvbjargni. Hvussu farast skal fram á sjálvstýrisleið

ongin trygd fyri at hetta lítla royndarverk fer at eydnast. Hvat ger man so? Eftir liggur ein langur vegur og ein stórur tunnilsmunni í einum av Føroya vakrasta økið, sum er ein sonn perla í Vágum. Hvør hevur [...] ein serligur friður, ið valdar har úti. Hetta kemur kanska serliga av tí at tað als ikki er nakar vegur í haganum. Barnafamiljur liggja mangan har úti í tjaldi og hugna sær og njóta náttúruna, burtur frá

langt at ganga, men lærarinnan gisti í Funn­­ings­firði ta vikuna, hon var lærari har. Tað var eingin vegur mill­­­um bygdirnar tá. Vit plagdu at føra lærarinnuna við báti inn í Funn­ingsfjørð. Sambandið til

eru í bøn fyri tykkum, sum mist hava, tað er tann einasti vegurin, vit hava at ganga, bønarinnar vegur, hann kennir øll forløg okkara, hann, sum hevur allar træðrir í sínari hond sum áður sagt, og kennir

hóskandi, avmarkað adressuøki og hvørt øki skal hava sítt serstaka navn. Eitt adressuøkið er vanliga ein vegur, ella ein gøta, har hús eru. Men tað kann eisini verða ein býlingur, ella eitt natúrliga avmarkað

tað, so hevur eingin droymt um, at felagið skuldi blanda seg í stríðið um uppflyting. Enn er langur vegur á mál, og tað fer neyvan at eydnast felagnum at varðveita framúr góðu støðuna. Men tann løtan, sum