við roykin. Tey fingu eisini lítið og einki at eta, tí tað vóru als ikki líkindi at koma fram í lugarið hjá teimum har afturi. Ferðin tók tilsamans fýra samdøgur. Tá ið veðrið fór at hasa av, kom manningin
fingið rættuliga væl av fiski. Pápi mín skuldi so sigla upp aftur. Íslendingurin og eg vóru farnir í lugarið. Í tí hann slakar av, og báturin misti ferðina, søkkur hann niður og byrjar at taka sjógv inn. Gamli
um seinastu løtuna hjá Jens Christian: »Tá kom hann, sum hevði útkikk á stýrhústakinum niður í lugarið. Hetta var Jens Christian Hammer í Søldarfirði. Hann tók ta føroysku heimamissiónssangbókina og blaðaði
sína motormegi, og Marité fekk eitt nos, fór Vestmanna so hart eftir reyv, at sprænurin stóð fram í lugarið. Marité var so tung og tað stóð so nógv á. Poul segði, at hann kundi ikki gloyma, hvussu Viberg gamli
vera nógv brúk fyri, áðrenn vegur kom. Men plássið var lítið, tað sluppu bert seks fólk niður í lugarið. Tað kundi vera nógv annað at føra, so sum tvøst frá hvalastøðunum og sandur til húsabygging. Í
og ynskti ”vælkomin”. Síðan fingu vit ávíst kahúttspláss á 3. klassa afturi í skipinum. Í mun til lugarið á einum fiskiskipi var her sera rúmligt. Hvussu tað sá út á 2. og 1. plássi fingu vit ikki at vita
beinkir gjørdir, og hetta var eisini gjørt umborð á Oliviu hjá Pola í Dali. Tá málaðu teir eisini lugarið, og eisini varð málað inni i koygjunum. Tá gjørdist ljóst og nossligt, og teir hongdu sær myndir
stýra við. So varð lagt til at repa. Sjógvurin var so ringur, at reptaljuløbarin varð tikin niður í lugarið, so at repið bleiv niðurhálað í lugarinum. Teir menn, sum vóru á dekkinum, vóru allir í línu.
væl fagnaðir umborð á “Harry”, og møtið skuldi til at byrja. Men beint áðrenn bleiv rópt niður í lugarið, at eitt skip kom siglandi og hevði lagt til at seta bátin út. Tað bleiv støðgað við møtinum, og
