sum hann í bókini lýsir sum eitt bartrog, ið hann als einki gott hevur at bera. Og kortini verður lesarin skjótt varugur við, at ymiskt er, sum eftir vanligari mannahugsan ikki samsvarar heilt. Sum nú, at

málið um oljuvinnuhavn, harmar ongan meiri enn meg sjálvan, tí tað hevur málið ikki uppiborið. Sum lesarin nú kanska hevur skilt, vóru tað tær sera óhepnu umstøðurnar sum gjørdu, at málið kom soleiðis fram

síðani stovnaðu sjey knassar á Argjum sítt egna bjargingarfelag. BjArgir eitur felagið, og gløggi lesarin hevur longu sæð orðaspælið hjá hesum unglingunum. Tí talan man vera um tað bjargingarfelagið í landinum

mesta sita teir báðir kandidatarnir í bili, so ilt er at gera sær eina mynd av hesum samanburði. Lesarin, ið kennir til hesi viðurskifti kann gera sær sína egnu mynd. At enda fara vit at ynskja bátinum

miðlunum at taka hesi upp til viðgerðar í blaðnum. Sosialurin bjóðar sær til at taka mál upp, sum lesarin ynskir at vit umrøða, uttan at hansara navn skal vera tengt at tí. Vit vilja - sjálvandi eftir førimuni

eftir postboðnum og lesa vikugomul bløð. Vit útisetar fáa tað allarfeskasta nógv fyrri enn vanligi lesarin heima í Føroyum. Fjarleikin hevur ongan týdning longur og ikki verður neyðugt at senda pakkar við

bonskt«. Vit mugu ikki gloyma, at tað er ein gamal drongur, ið skrivar, og tað er ikki eiðasørt, at lesarin kennir samhuga við honum. Ein munur ímillum Lewis og Tolkin gjørdist mær ábærur, tá ið eg las »Ljónið [...] verið, síðani hann fór í handa ræðuliga skúlan, sum so við og við hevði spilt muruna í honum«. Men lesarin hevur einki hoyrt um nakran skúla áður, og tað er eitt sindur snópisligt, at hendan frágreiðingin [...] fyri at nýta ein so egnan og løgnan málburð, sum tað hóvar týðaranum. Men í veruleikanum hevur lesarin lítið og einki at frykta, tí umframt eitt løgið ella óvanligt orð av og á, so liggur bara væl fyri

prædiker eller en led og svigefuld smigrer og logrer!? Tríggjar sibyllir hjálpa til undir føðingini, og lesarin hugsar um nornirnar, ið spinna lívstráðin. Konurnar drekka barsilskaffi, og prátið er óført: ?For [...] fyldes med den skuende, forklarende og hjælpsomme venlighed, der er tilværelsens mening og mål?. Lesarin kennir ein aðaltátt í skaldskapinum aftur - tað sama verður t.d. sagt um Elianu í ?De fortabte Spillemænd [...] vildi tú ikki hildið, at hennara setningur á fold var at hjálpa øðrum. Hví Trina er so stívrend, fær lesarin ongantíð beinleiðis at vita, men tað restar ikki í ábendingar. Hon kemur frá eini lítlari fjarðarbygd

letur teir einstøku persónarnar fáa skap í samspæli og samanbrestum við hinar persónarnar, so at lesarin (ella áskoðarin) fær rúm til at uppliva, hugleiða og taka samanum sjálvur. Hjá Hanusi Kamban afturímóti [...] til, hvussu tað alsamt verður meiri og meiri synd í Hans Andriasi Djurhuus, so syndarliga synd, at lesarin (ella leikhúsgesturin) at enda kleimist í eini pylsupressu av samhuga og teirri hvør-ljót-er-ikk [...] tátti, at Villi, sum tað eitur á læknamáli, fær erectionem penis (t.e. standing ella stívan), mundi lesarin (ella leikhúsgesturin) nóg illa varnast hann. (Í hesum viðfangi er tó ikki takandi fyri, at pikk

bara við at nevna hann, men uttan at koma við nýggjum vinklum á evnini, tær viðgera. Víst kennir lesarin seg aftur í trupulleikunum, men tá gátan er loyst, er alt við tað sama aftur, og søgan er gloymd [...] søtt um, at rættvísið tíbetur sigraði. Sjálvt um onki í veruleikanum hevur flutt seg ein tumma. At lesarin kortini er so skjótur at tríva í næstu krimibók, krevur allíkavæl eina forkláring, sum stingur eitt