eggjar til pseudo-terapeutiskt uppíbland vegna óendaligum illgrunasemi. Tað er ikki til at halda út. “Spyr meg, um eg eri lukkuligur, og eg gevist við at vera tað”, segði erkaliberalisturin J. S. Mill ætlað

skuldi trúð tí, at mítt barnaheim skuldi koma at liggja mitt í einum handilsøki her uppi á Hálsi?, spyr Torkil Johannesen sum vaks upp her við Hoyvíksvegin

og eitt sindur av lívi í sjónum, so hann hættaði sær ikki at gera meira við hetta. Komin til Eiðis spyr Sigvald, um nakar bátur á útróðri var saknaður, men tað vistu tey einki um. Bjargaðir Sum tímarnir

handil­in. Mitens greiðir frá, at har kom genta at keypa hatt. Reyða rósu ynskti hon á hattin. Mina spyr, hvørju megin rósan skuldi set­ast. Gentan svaraði: »Mann­fólkamegin«. Tað var tann síðan, ið vendi

hansara vóru við. Pabba kemur so upp á dekkið, og hann sær meg. Hann kemur til mín, og tað fyrsta hann spyr er: “Hvar er Maria?” Hana væntaði hann eisini at síggja. Oy, Jesus, eg hugsaði ikki so mikið, enn

vit skuldu hevna okkum inn á Árna. Ein dagin høvdu vit Arnbjørn Mortensen, rektara, í søgu, og hann spyr Árna, hvør var svenskur uttanríkismálaráðharri frá 1934 til 1938. Árni sat sjálvandi í einum øðrum

skúlafelagar, “hvørva”, men tað er tøgn um hetta. Heldur ikki tann ungi Grass setir nakran spurning, og nú spyr hann í sínum endurminningum afturlítandi seg sjálvan: Hvar vart tú, Ádam? Í 1944 vendi hann sær til

óhugnalig í sínum kalda devulskapi. Og talan er vissuliga um iva og drál, tá lisið verður... – tí lesarin spyr seg sjálvan, um søgan veruliga er fiktión, ella um slíkur perversitetur eisini kann koma fyri í v

ríkinum hevði sæð út, um tað einans vóru danskir granskarar, sum komu at granska í hesum viðurskiftum. Spyr bara ein týskara, um tað er líka mikið fyri hansara samleika, hvussu leikluturin hjá nazismuni verður

og høvdu næstan einki fingið, kanska onkra spraggu. Tá rópar Pól av Trøllanesi á Tindi á okkum og spyr, hvussu tað gongst. Eg svari aftur sum er, at vit hava drigið helvtina, men hava einki fingið. Men