Tá møti eg sýslumannin Gunnar Dahl Olsen. Hann var ein so rættskaffin og hjartagóður maður. Gunnar spyr meg: “Nú gamli, hvat gert tú?” Nei, eg visti líka, “men eg hevði viljað sloppið til skips. Og hevði [...] eg ikki torað. Eg svaraði ja, eg skal verða klárur í morgin. Tað er fínt, sigur sýslumaðurin, og so spyr hann mammu, um drongurin hevur nóg mikið av klæðum at hava við sær. Túrurin varir vist einar tveir

upp, skilir hann, at her er okkurt, sum er reiðiliga galið. Nú rópar loðsurin á okkum á VHFinum. So spyr hann hvussu tað hevur gingist hjá okkum. Tá hevði verið jarðskjálvti á botni, og hetta var orsøkin

Einstein og spola aftur, jú tað var tað vit tosaðu um, at vera sárbær er ikki nakar veikleiki. Hon spyr meg, um eg havi sæð ein fyrilestur um evnið inni á internetsíðuni TedTalks, og tað havi eg faktisk

høvdu verið nærindis. Her verður eisini sagt, at eitt fýra­mannafar úr Vági setti upp í Sumba. Blaðið spyr eisini, um tað ikki hevði verið uppá sítt pláss at fara at hugsa um at fáa í lag eitt tryggingarfelag

Vit máttu halda okkum nakað langt burtur frá skipinum, tí bummarnir slongdust út og inn. Eina ferð spyr mannskapið: »Hvor længe skal vi ligge her?« Eg svari aftur: »Saa længe til Skibet tager Bunden. Lugen

framvegis ta løtuna, tá ið hann kom úr bilinum í Nyborg, hvussu hann græt, og hvussu bangin hann var. Hann spyr framvegis, hví tað skuldi vera so. Hann var av allarfittastu smádreingjum. Hann hevur altíð verið

innlendismálum at tráðroyna. Men eigur alt kjak og øll viðgerð av hesi milliardaíløgu so at enda har, spyr búskaparfrøðingurin retoriskt, áðrenn hann heldur fram: - Í øðrum londum kjakast serfrøðin og politikarar

Hans Pauli í Gimbrunum, sum eisini skar torv. Hans Pauli var skipari og átti skipið Queen. Andreas spyr nú Hans Paula, um hann kundi sleppa við til skips. ”Jú, tú skal sleppa við, um mamma tín vil.” Hann

flaggdagurin hjá danska herinum. Tá vera allir hermenn heiðr­aðir sum hetjur. Men hvør er hetjan, spyr Heini. – Eg kenni ongan, sum fer til Afghan­istan fyri at blíva ein hetja. Vit fara fyri at verja

skiftingarrúmi sló onkur meg í ryggin. Tá eg vendi mær stend­ur ein kona í ketildrak og við grát­andi rødd spyr hvat vit billa okk­um inn at vinna. Eg mátti so pent forklára henni at vit altíð spæla fyri at vinna