spurningurin er so, hvat leiðslan í Atlantsflog vil – og ikki minst hvat Johan Dahl, sum umboðar okkum sum partaeigari, vilja við føroyska flogfelgnum. Skulu vit hava eitt lítið altjóða flogfelag
the young men, the killing is a token of strength and selfaffirmation...« Søgan hevur jú sagt okkum, at eitt nú kendir sjónleikarar og tónleikarar nýta umhvørvisfelagsskapir sum hjáputur [...] av teirri einfaldu orsøk, at heimlondini hjá hesum sokallaðu umhvørvisfelagsskapum dálka okkum umhvørvið so illa, at grindin ikki er etandi sum mannaføði.
arbeitt við at talgilda savnið av okkara bløðum soleiðis, at almenningurin fær lættari atgongd. Men hetta er eitt so kostnaðarmikið arbeiði fyri okkum, at tað illa gerst á handilsligum [...] 2000 og fram til dagsins blað, tó at alt ikki er lagt í skipanina enn. Men tað sum vit kundu hugsað okkum var at lagt øll bløðini frá 24. mai í 1927 og fram til 31. desember í 1999 í skipanina eisini. Her
– og tað eggjar okkum til at steðga á eina løtu og á ein stillføran hátt at minnast tey, ið lótu lív á vegunum. Samstundis sum vit minnast og virða, so fær eitt slíkt tiltak okkum at verða enn meira [...] sonnum eitt gott mál at seta sær, og tað er eitt mál, sum er realistiskt, og sum kann náast í okkara lítla samfelag. Vit kunnu bara hugsa tann óhugnaliga tankan, at ferðsludeyðahagtølini
eftir øllum at døma vera í lagi. Fakfeløgini liva í so máta upp til niðurstøðuna hjá klummuskrivara okkara, Høgna Djurhuus, sum í gjár fekk móðurmálsvirðislønina, tá hann sigur: »at fyri tað um fjøldin
mvg-uppgerðir á rað verða setðgað. Óteljandi dømi eru um, at fólk fara alt ov lætt um nevndarsessir. Okkum nýtist ikki at fara so langt, sum at nevna bankanevndir – og tey risastóru endurgjaldskrøvini, [...] felags kassa, tá eiga fjølmiðlar og fólkið í Føroyum at tala at. Vit krevja so frægt av ábyrgd frá okkara ráðandi fólkum, at tey veita Taks neyðugu amboðini, so skil, ábyrgd og álit verður kring mvg-lógina
so illa at tosa um. Men talan er tó um eitt evni, sum hvørt ár, fleiri ferðir um árið, rakar nøkur okkara – og tá standa vit spyrjandi og óskiljandi eftir. Men latin so væl í ein journalistiskan [...] hepnað, so verður eitt mál sum sjálvmorð gjørt so viðkomandi og nærverandi, at vit øll kunnu seta okkum inn í ta sorg, ið slík vanlagna hevur við sær fyri tey, ið eftir sita. Tá eitt menniskja kemur [...] at fata. Sjálvsagt ynskja vit alla ta tilbúgving, ið neyðug er. Men hetta snýr seg eisini um hjá okkum menniskjum at duga at skilja hvønn annan, duga at lurta og duga at fanga tey signal, ið kunnu
í gomlum bløðum aftur í 19. øld. Øll bløðini prentaðu dulnevnd lesarabrøv í áttiárunum, hóast okkurt blað okkurt skiftið útihýsti teimum. Men tað var Finnbogi Ísakson, sáli, sum var fyrstur og útihýsti
sanniliga verið gjøgnum fíggjarligan rutsjutúr. Munurin er bara tann, at vit onnur hava lagað okkum til støðuna, meðan Kringvarpið bara hevur koyrt víðari út frá ynskjum um inntøkur – og
fáa upp til 200 milliónir krónur meira, men tað gekk ikki. Tí er tað, at vit hava heitt á lesarar okkara um at koma við hugskotum, sum kunnu hjálpa – konstruktivum hugskotum, sum kunnu stuðla uppundir
