at Guð kemur at døma tey. So hava tit hoyrt sannleikan. So eru tit vorðin ávarað. Pápi hevur havt seyð í 50 ár. Hann hevur ikki enn átt ein veðr, sum hevur verið samkyndur. Ikki ein. Hevði bóndin í Lamba
menniskju ta livandi náttúruna, tá ið tey fyri meira enn 1000 árum síðani settu búgv á oyggjunum og høvdu seyð við sær. Seyðurin hevur broytt vistskipanina munandi, tí allastaðni er vøksturin niðurbitin. Nátt
teir fólkavaldu, hvussu vit einstøku eiga at liva okkara lív á besta hátt. Hetta er áleið sum at reka seyð í rætt. Kynstrið er at fáa seyðin at trúgva, at hann gongur hagar av egnum fríum vilja. Fleiri av
skrásett. Ognarjørð, kleysturjørð ella aðalsjørð eru ikki við í jarðarbókini. Bókin sigur eisini nakað um seyð, neyt, svín ella annað, sum leigulendingar brúktu og høvdu skyldu at uppihalda og lata kongi leigu
við hesum skipinum. Nú vóru vit so lidnir frá virkseminum á Skála, og hetta kvøldið fingu vit ein seyð. Hann var bara góður og vigaði 30 pund. Kona Joel, sum húsaðist fyri okkum, gjørdi pylsuna, og hon [...] Havn, sum Andreas í Túni á Toftum førdi. Hann kom í land og varð spurdur, um hann kundi koma suður á Seyðisfjørðin við okkum. Hann svaraði, at tað var í lagi, um hann fekk loyvi frá reiðarínum. Nú bleiv
førimuni. Tað bleiv hoyggjað, velt eplir, taðað og brent deyðagras á hvørjum árið. Herumframt høvdu vit seyð, gæs og hønur. Mamma hevði úr at gera bæði inni og úti hvønn tann einasta dag, hon dugdi væl at hugna
nakrar eyka treytir við, sum snúðu seg um bygningarnar og um eyðkenda teigalendið. Vit livdu av seyðahaldi, neytahaldi og av ferðavinnu, men hetta við varðveitingini fylti meira og meira, og vit
Hvat kunnu føroyingar læra onnur um okkara seyðahald? Og hvat kunnu vit læra av royndunum hjá granskarum innan landbúnað úr grannalondum okkara? Hetta er nakað av tí, sum fer at sermerkja norðurlendsk
náttúrumenniskja, sum var til útróðrar, tá eg var 8, var í grind tá eg var 10 og fletti mín fyrsta seyð, tá eg var 12. Sum ein vinkona segði "Inna, tú er waist of nature" - og rætt hevur hon. Eg kundi eins
mátti, var kavablak. Men tey vóru heldur ikki spard. Vit spældu eisini, at vit vóru bøndur. Vit høvdu seyð, og tað var horn. Fjall var eisini gingið. Hornini vóru so fylt í ein posa, og so var gingið heilt
