hjá Fritleif bónda Norðuri í Haga í mong ár. Hetta umrøddi hann við nýtum orðum á kvøldsetuni um seyð og seyðahald fyri tveimum árum síðani. Hann tók hesa ódn eftir faðir sín. Jú, hetta nørdi um kvøldsetuna

ikki mist festibrævið. Tað merkir so, at festarin kann leggja seg á aðra framleiðslu, tað verið seg seyð, kjøtframleiðslu ella grísar, um tað skuldi verið, sigur Bjørn Patursson. Tað merkir við øðrum orðum

og djóralívið, sum er í Nólsoy. - Tað er púra sikkurt, at eg fari at sakna at ganga á fjall, fletta seyð og alt tað, ið hartil hoyrir, men hinvegin so fái eg nógvar aðrar upplivingar ístaðin, hesa tíðina

at Guð kemur at døma tey. So hava tit hoyrt sannleikan. So eru tit vorðin ávarað. Pápi hevur havt seyð í 50 ár. Hann hevur ikki enn átt ein veðr, sum hevur verið samkyndur. Ikki ein. Hevði bóndin í Lamba

menniskju ta livandi náttúruna, tá ið tey fyri meira enn 1000 árum síðani settu búgv á oyggjunum og høvdu seyð við sær. Seyðurin hevur broytt vistskipanina munandi, tí allastaðni er vøksturin niðurbitin. Nátt

teir fólkavaldu, hvussu vit einstøku eiga at liva okkara lív á besta hátt. Hetta er áleið sum at reka seyð í rætt. Kynstrið er at fáa seyðin at trúgva, at hann gongur hagar av egnum fríum vilja. Fleiri av

skrásett. Ognarjørð, kleysturjørð ella aðalsjørð eru ikki við í jarðarbókini. Bókin sigur eisini nakað um seyð, neyt, svín ella annað, sum leigulendingar brúktu og høvdu skyldu at uppihalda og lata kongi leigu

við hesum skip­inum. Nú vóru vit so lidnir frá virk­sem­inum á Skála, og hetta kvøldið fingu vit ein seyð. Hann var bara góður og vigaði 30 pund. Kona Joel, sum húsaðist fyri okkum, gjørdi pylsuna, og hon [...] Havn, sum Andreas í Túni á Toftum førdi. Hann kom í land og varð spurd­ur, um hann kundi koma suður á Seyð­is­­fjørðin við okkum. Hann svar­aði, at tað var í lagi, um hann fekk loyvi frá reiðarínum. Nú bleiv

førimuni. Tað bleiv hoyggjað, velt eplir, taðað og brent deyðagras á hvørjum árið. Herumframt høvdu vit seyð, gæs og hønur. Mamma hevði úr at gera bæði inni og úti hvønn tann einasta dag, hon dugdi væl at hugna

nakrar eyka treyt­ir við, sum snúðu seg um bygn­ing­ar­nar og um eyðkenda teiga­lend­ið. Vit livdu av seyð­ahaldi, neytahaldi og av ferð­a­vinnu, men hetta við varð­veit­ing­ini fylti meira og meira, og vit