an vísir til klassiska heilsuhugtakið hjá WHO: »Heilsa er ikki bert frávera av sjúku men eisini likamlig, sálarlig og sosial vælvera«. Sjálvandi eigur hetta at vera meira útgreinað, og har brúki eg sjálvur

tá hugsað verður um, hvussu sjúkan, tá bar móti enda hjá tær, nívdi teg og hevði tært títt kæra likam. Ein onnur yrking babba fekk frá tær er endurgivin á síðuni her. Í 1971 giftust tú og Arnhild á Bergi

sítt, og Jan skuldi nú gera eitt royndarprent við nýggja litinum. Tað liggur so ómetaliga nógv likamligt arbeiði í steinprenti og steinarnir eru tungir. Hesin steinurin, sum Rannvá arbeiddi við, kom eins

trong livikor - íbúðarliga og peningaliga - ella misnýtsla av rúsevnum, sálarligur veikleiki/sjúka, likamlig sjúka/brek o.t. Omanfyri havi eg júst nevnt nakrar ítøkiligar trupuleikar viðvíkjandi óhepnum umhvørvi

dómkirkju framman fyri silvurskríninum, har Ólavur lá í. Kristin kemur at hugsa um, at har lá hansara likam og bíðaði eftir uppreisnardegi. Tá vildi hann stíga fram, og fólkið tyrpast um hann, og hann vildi

stórar, figgjarligar trupulleikar at stríðast við. ­ Tað er ikki yvir at dylja, at tað tærir báði likam og sál at arbeiða undir so vánaligum umstøðum. Og í fyrrárið skrædnaði heilt, tá ið vit fóru í aðru

var um eindarmentan. Mentan er í mínum hugaheimi heilt einfalt mátin, sum fólk lívbjarga sær til likams, sálarliga, sosialt og andaliga. Gerandismørk av ymsum slagi hava lyndi til at stúva fólk saman í

Føroyahúsið nakra atløgubryggju? Hevur Føroyahahúsið nakad neyst? Nei!!!! Tað hava vit onnur, við likam, sál, sveittabroti og nógvari av okkara frítið fingið til vega. Hví skal Føroyahúsið blanda seg í

nýtist okkum roykilsi í so máta, tá lukturin av hesum fjalum fær okkum at kenna okkum væl til sálar og likams. Tankarnir leita uppeftir og ikki fram eftir jørðini. Eingin ivi um tað. Tá ið angin av kókaðum kleynum

venda okkum til Hansara og fáa syndanna fyrigeving, eiga vit samstundis Guds uppreisnarkraft til likam okkara, so sjúkur mugu víkja burtur. ?Sum ein kristin fundamentalistur trúgvi eg, at Gud vil grøða