Norðurlanda matskránni hevði hann fingið prís, sum vit eru ókend við. Men hava vit annars kanska bara seyð og grind? Seyðin eta vit allan sjálvi og hava í dag ikki bestu umstøður at flyta hann út, vildu vit [...] okkara egnu nýtslu og ikki til handilsvøru. Men vit vita av royndunum seinastu árini, at vit kunnu ala seyð við besta glarfiti, og gongur hann høgt ella á haga við eitt sindur av sjóráka, er kjøtið nakað av

hjálpti tó uppá avsetningin, at tað komu nógvir at keypa sild til agn. Vit høvdu ikki seyð, men sluppu kortini at hava seyð í onkra skorð sum til dømis í Kallskor og Reipaskor vestanfyri Nípuna. Pápi plagdi

tá vit eru á fjalli, sigur fegni Gekkavinnarin í Lopra, ið ikki keðir seg, men hevur bæði hús og seyð at ganga uppí, og tíðin verður ikki í gerandisdegnum nýtt uppá sjónvarpið ella Gekkin, tí har hevur

var handil við øllum vanligum vørum. Men fyrst og fremst var hetta Kjøtbúð, hagar bøndur sendu sín seyð. Hon hevur nærum allar dagar verið í kjallaranum á Sjómansheiminum, og tað eru bert fá ár síðan, at

eisini ættartalvur hjá seyðinum. Tá menn komu at vitja kundu teir sita ein heilan dag og tosa um seyð. Tað skal sigast, at Óli var ein merkisverdur persónur. Hann hevði sannar skaldagávur. Hann yrkti

heilt stuttligu og forvitnisligu tiltøkunum á útoyggjastevnuni í gjár, var ein kapping í at klippa seyð. Fleiri útoyggjafólk høvdu meldað seg til, bæði mannfólk og konufólk. Tað var ein avbera stuttlig

stuttligu og forvitnisligu tiltøkunum á útoyggjastevnuni leygardagin, var ein kapping í at klippa seyð. Fleiri útoyggjafólk høvdu meldað seg til, bæði mannfólk og konufólk. Tað var ein avbera stuttlig

har seyðurin fyrr varð sigin niður, áðrenn tyrlan fyri tveimum árum síðani tók yvir. Hvalbingar róku seyð í gjár í sambandi við ullaroyting í Lítlu Dímun. Hóast illa mannaðir gekst hampuliga væl at reka,

hjá konuni, og Páll og konan hava keypt afturat undir Fjalli á Sandi. Pálli dámar væl at fáast við seyð, honum líkar væl at vera í náttúruni og at fáast við hoyggj, fjalgongu, fletting og alt tað, sum hoyrir

við sær, at brúk er bæði fyri nýggjum gerandis- og fakorðum. Neyðugt er at kunna tosa um annað enn seyð og ull, neyt og mjølk, merkur og gyllin. Kirkjan yvirtók eitt gott latínskt fakmál Eg haldi, at bert