og tutlaðu sínámillum. Hvat tey søgdu, veit Erla ikki, men hon bæði sá og merkti tað. Tað var óbehagiligt, tí eg visti ikki, hvat tey søgdu, og tey hugdu so nógv. Erla heldur hóast alt, at tað var lættari

alvitandi maðurin, ið viðhvørt kemur í so nær áskoðaranum. Viðhvørt eitt sindur óbehagiligt. Kanska deiliga óbehagiligt. Hann dugir í øllum førum væl at siga frá, og tað er eisini neyðugt í hesum leikinum

Landssjúkrahúsið - Tað var eitt øgiliga óbehagiligt upplivilsi! Soleiðis sigur ein kona um eina ferð á Landssjúkrahúsið sum sjúklingur einaferð fyrr í ár. Hendan miðaldarliga konan úr høvuðsstaðarøkinum [...] Líkasæla! - Viðferðin, sum eg fekk á Landssjúkrahúsinum var merkt av eini líkasælu, sum var øgiliga óbehagilig, sigur konan, sum vil vera ónevnd, tí hon heldur, at leggur hon navn til, kann tað gera støðuna [...] sigur, at tað er ómetaliga ringt at vera sjúkur, men at merkja slíka líkasælu afturat, er ógvuliga óbehagiligt, leggur hon afturat. Tað, sum merkir sjúkrahúsið nú á døgum, er, at ongin vísir seg at hava tíð

- Eg føli tað soleiðis, at Anfinn Kallsberg hevur lumpað meg. Og eg má viðganga, at tað er ein óbehagilig kensla. Tað sigur Lisbeth Petersen, løgtingskvinna fyri sambandsflokkin og limur í Fíggjarnevndini

flytingina longu fríggjadagin. - Vit fingu boð um ikki at siga nakað við nakran. Tað var sera óbehagiligt at ganga við, sigur hann. Onki tilboð Páll Heinesen, starvsfólkaleiðari, sum hevur 40 ára starvsdag

almikið, at hann hevur gjørt einum øðrum persóni skaða. – Hin breyt knæskelina, men tað var ræðuliga óbehagiligt ikki at vita, hvussu hann hevði tað. Eg visti ikki, um hann fekk varandi mein, men bara, at hann

undir land, og umborð skiltu teir, at nøkur fólk vóru deyð, onnur vóru á lívi. - Hetta var ein óbehagilig løta. Tað, sum eg ikki visti, fyrr enn vit løgdu til bryggju, var, at svágur mín, Bárður Berg,

kleimur hann tvøstið fast tvørtur um arm á tær. Hetta skaðar ikki, men tað kann kennast eitt sindur óbehagiligt. Hinvegin søgdu teir gomlu, at tú ikki mást koma í klemmu millum geiðslarnar við fingrunum, tá

býðráðsformaður. Tá eg ikki tók av formanssessinum, vóru nógvar kvinnur eftir mær. Tað var sera óbehagiligt. Men eg var glað fyri mína avgerð, tí eg lærdi øgiliga nógv tey árini. Annita: Tá eg kom inn, var [...] veist tú, at tú hevur mótstøðufólk. Men tað ringasta er, tá tíni egnu ganga ímóti tær. Tað er óbehagiligt. Men tað ein spurningur um makt, og eg eri ikki drigin upp við at skula brúka albogar, tí hevur

við krampum, sum síggja ógvusligir út, og tey í nánd vita ikki, hvat tey skulu gera. Støðan er óbehagilig, tí persónurin tykist vera heilt burtur, ja, næstan sum deyður. Spurningurin er, um hann fer at