minnir súkklararnar á, at fyri at sleppa at luttaka er krav at súkklarin bæði hevur hjálm, endurskin og ljós.

og fram ímóti endanum var so mikið tjúkt, at teir á málinum undir Skipafelagnum noyddust at seta ljós á peilipunktið, sum teir høvdu á Tinganes landinum. Og so bar til at fáa allar róðrarnar frá hondini

tað er ikki meiraluti fyri fullveldi. Og tað verður tað neyvan, eftir at Hvítabók hevur sæð dagsins ljós, tá tað aftur fer at skýma. Og enn minni er undirtøka fyri framhaldandi sambandi. Afturómóti fær hóvliga

onkrir danskir politikarar - og kanska føroyskir við - høvdu verið fegnast um ongantíð sóðu dagsins ljós. Annar spurningur er so, um okkum nýtist taka hædd fyri tí. Her mugu vit hugsa um okkum sjálvi.

tað neyðuga, gevur landsstýrismaðurin eisini sjónvarpinum loyvi til eydnuspæl. Gekkurin sær dagsins ljós. Síðani kemur Skrubban. Og tá hetta nú gongur inntøkuni hjá útvarpinum ov nær, noyðist útvarpið at

myrkur, tí góða mamma, tú ert ikki meir. Takk fyri alt, tú fyri okkum vart, í hesum heimi skein títt ljós so bjart - Títt ljósa lyndi spjaddi bara gleði so hjartaliga øll tók í tín favn. Takk fyri allar góðar

nýttu tey høvið at draga fram skapanarsøguna. Fyrstu orðini undir guðstænastuni vóru: »Og tað varð ljós« Átrúnaðarligu ískoytini á meginlandinum vóru fleiri; summi ógvusligari enn onnur. T.d. í Ungarn løgdu

øsing móti tjóðveldisflokkinum, sum so aftur kann brúkast til at seta fullveldisætlaninar í ringt ljós. Stóri spurningurin er, hví tað hevði so stóran týdning fyri Finnboga Ísakson at hækka tingmannalønirnar

skriva handritið. Fyrsta bind kom út í 1994, annað bind í 1995, og triðja og seinasta bind sá dagsins ljós tann 11. desember í fjør. Longu nú er semja um, at her er talan um slóðbrótandi bókmentagransking

– Tríggjar kúlubøkur komu framvið okkum, einar tríggjar metrar frá bátinum í morgun. Tann eina var ljós. Og ein stórur grindabólkur var eisini tætt at bátinum í gjár, fortelja teir og vísa á eina aðra