eg má sanna at tú veruliga ikki kemur aftu, babba. Hóast hálvt ár er gingið, síðan tú fór frá hesi fold, so kennist tað sum í gjár, at tú sat her saman við okkum. So nær og tó so fjar! Eg skrivi ”babba

beint nú. Men Tommy livir víðari í okkara minnum. Góði Tommy. Takk fyri tíðina eg fekk við tær her á fold. Eg fari at enda hetta minningarorð við vøkru orðunum hjá Mouritsi Mohr Joensen: Løtunar byrjaðu,

vandi hótta meg Á trongu leið, Eg minnast vil: Her havi eg Mín búðstað ei. 4. Mítt føðiland er ei á fold, Men uppi har; Tí fremmand jørð er heimsins mold Nú vorðin mær; Men meðan enn eg ferðast skal Í útlegd

langan róður. Lívið breyt í bæði borð, tá børn løgdu inn áðrenn móðir. Tøkk fyri minnir tú gavst her á fold, bæði í sorg og gleði, tøkk fyri ríku gevandi orð perlur á lívsins vegi. Hvíl í friði góða mamma.

okkara, hevur Merry tikið til sín og hava fest røtur á lívsleið hennara, ið henni varð tillagað her á fold. Merry gekk serstakliga høgt uppí at vísa kærleika og trúfesti, og at hava umsorgan fyri øllum sínum [...] kundi sita saman við pápa og systir sínari hjá mammuni, teir seinastu seks tímarnar hon hevði eftir á fold. Stutt eftir at Merry var farin, samlaðust vit øll systkini uppi hjá dóttrini, og sama kvøldið bleiv

sjúkrahúsinum, og var á veg heim aftur úr Havn vitandi um, at hon ikki hevði langa tíð eftir her á fold, tá boðini komu, at nú var hon farin. Boðini vóru skakandi, tó ikki óvæntað. Tað er ómetaliga svárt [...] sakni. Í okkara hugaheimi tykist tað, at vera órættvíst, at hon ikki er ímillum okkum longur her á fold. Tað er ikki altíð so lætt hjá okkum at skilja Guð. Hansara vegir og hansara hugsanir eru hægri enn

álit og trúvirði millum okkum báðar, sum tað á nakran hátt kann gerast millum tveir persónar her á fold. Tá nakað stórt umvælingararbeiðið skuldi gerast, so varð farið oman til Regin, og hóast hann til

sunnumorgunin 1. des, 2002, at tað skuldi vera síðsti dagurin, ið vit báðir skuldu vera saman her á fold. Fyri okkum var klokkan 10 ein sunnumorgum ikki tann besta tíðin at fara undan fjaðrunum. Men nakað [...] Undarligt er at hugsa sær, at tá ið vit skiltust á kvøldi, at vit ikki aftur skuldu skifta orð her á fold. Eisini fer tað at kennast løgið at fara í Gundadal til dystirnar hjá B36 og vita, at vit aldrin aftur

At tú var nógv avhildin, sást á tí stóra skara sum fylgdu tær til títt seinasta hvíldarstað her á fold. Tíverri hevði eg ikki høvi at vera við, tí eg vegna forfall var stødd í DK. Vit sakna teg, men vit

fólki, og vit løgdu til merkis hvussu nógv tú hugsaði um tey. Hóast vit vita, at okkara tíð her á fold ikki er ævig, so eru vit ongantíð nóg væl fyrireikaði tá skilnaðarløtan kemur. Vit fingu hóast alt