kona og tað var nemt at síggja í tí menniskja hon var. Hon fylti so nógv og tað verður so nógvur saknur í ikki at kunna fara inn til hana, tí hon var altíð heima og bíðadi til onkur av børnunum ella o

kann taka fyri givið í dag. Tómrúmið eftir at tú ert farin er ógvuliga stórt, og tað er ein stórur saknur í tær. Tað følist so undarligt, ikki fara ein túr í Vesturstovu at vitja teg. Har tú javnan sat og

døgurða og heimagjørdan ís, og vit teknaðu og rullaðu páskaregg, frá hønunum hjá tær. Tað er ein stórur saknur nú hesi páskini, og tú ikki ert her. Tú hevur altíð elska páskini og gjørdi altíð nógv burturúr tá

pína og neyð er. Eg veit, at tín trúgv var sterk í Harranum. Ja, góði John og øll tíni, eg veit at saknur tykkara er stórur, men eg veit eisini, at Lena ynskti, at tit skuldu hyggja fram eftir og seta tykkara

um hvussu inniligur og reinur vinskapur kann byggjast her á fold. Og eg veit mín góða Maja, at tín saknur sker sálina, líka so svárt, sum hjá okkum. Hendurnar hjá mammu, fløvaðu ikki bara tey sum trongdu

mostir og tví­burðarnir Luka og Mika. Tey verða glað at síggja hana, men tað verður ein ótrúligur saknur hjá okkum – eisini hugsi eg um Rúnu systur, Sigrit svigarinnan og Doris besta vinkonan hjá mostur

børnum, abbabørnum og langabbabørnum. Hann var sera góður við tey og tey við hann. Tað verður stórur saknur fyri tey og Salomu, nú Adolf er farin, til eitt betri stað. Harrin styrkir tykkum í hesari sváru [...] heiðraður við VB nál, um sama mundi. Hettar var hann sera stóltur og takknemligur fyri. Tað verður stórur saknur fyri okkum øll, nú tú ert farin. Eitt stórt tómrúm verður eftir teg góði mammubeiggin, tú hevur ” [...] ” fylgt ”nógv og hevur verði eitt livandi og aktivt menniskja fyri okkum øll. Tað verður stórur saknur í tær elskaði mammubeiggin. Hvíl í friði Levi

betri. Jú tað er saknur í nú ein stund er fráliðin og tað er sodna eitt sindur. Stórstur er saknurin hjá tær Erikka og børn og abbabørnini, sum hann var so ógvuliga góður við. Saknur er at koma aftur í [...] at trivi í. Vit hava sum brøður havt nógv saman, bæði burtur og heima. Tað er og verður ein stórur saknur, nú hann ikki kemur inn á gólvið meira, ja tað gretti ikki, tá eg kom aftur at húsum um tað var av

gekst tú túrar og var sera raskur at vitja systur tína Ragnhild. Tit prátaðu altíð um mangt og hvat. Saknur hennara eftir tær er sera stórur, men minnini verða altíð varðveitt hjá henni. Tað, sum eg minnist

hann setti síni fingramerki á og gjørdi at samlaða uppgávan hjá okkum eydnaðist til fulnar. Serligur saknur er eisini í víðari menningini av arbeiðinum við parkeringarviðurskiftunum í Tórshavn, har tú saman