monnunum á báðum síðum vóru rættiliga illir í sær. Serliga vóru Fróði Benjaminsen og Hans á Lag sum hundur og ketta, og teir fingu eitt kort í part. Tað fingu fleiri aðrir eisini, men dómarin, sum annars

Eg og hundur mín hava í hvussu er eitt til felags: Vit og lágtrýstini eru ikki so væl. Av tí sama ganga vit bæði mangan og hanga við høvdinum og bíða eftir, at barometrið skal fara upp. Fleiri og fleiri

m. Yvirtollarin sigur, at tað var tó ikki hundur, sum fann hashið umborð á grønlendska trolaranum hendan dagin. Tað var goymt á einum slíkum staði, at hundur slapp ikki til tað, men maðurin, sum kannaði

Porkeri kemur fyri, er í Hunda­brævinum umleið 1350, har nevnt verður, at í Porkeri skal vera ein seyða­hundur. Hvør upprunin til navnið Porkeri er, eru ymsar sagnir um. Tann mest kenda man vera tann, at tá fyrsti

undir at seyma. Eg hjálpti honum. Børnini royndu eisini at sleppa sær framat og knappliga kom ein hundur snoddandi fram at okkum. Onkur tók í hann og syfti hann í leysari luft útum. Maðurin var illa á holdum

býtt. Hann lat ikki um vón, meðan regnið seyraði niður. Hann risti teir vátu droparnar av sær, sum hundur í áarføri. Maðurin, sum lá á knæ, var stórur og prúður. Var í grovum arbeiðsklæðum. Andlitsbragdið

í eina tunnell, har hann sambært Trump græt allan vegin. - Hann doyði sum ein ræðuskítur, sum ein hundur. Heimurin er í dag eitt tryggari stað. Dagsins hending vísir, at vit fara at halda fram við at oyðileggja

eri stoltur av mínum avrikum í Djúpumýru. Eg havi heldur ikki slept Føroyum heilt, tí mín føroyski hundur er við mær her í Íslandi. Tað er torført at seta orð á kenslurnar, sum eg havi fyri KÍ nú: Tað er

í gjár var løgreglan tvær verðir boðsend eftir hundum, sum gjørdu um seg. Í tí eina førinum varð hundur meldaður fyri at renna eftir seyði. Hundafangari varð sendur eftir honum, men tá ið hann kom á staðið [...] loyvi at ganga leysur, og tí sleppur eigarin ikki undan at fáa eina bót. Í hinum førinum var ein hundur farin inn í eitt hósnarhús, har hann hevði beint fyri eini hønu. Tann, sum átti hønurnar, gjørdi

hana orsaka, segði Eva, at tað gjørdi ikki petti – hon hevði annars hildið ljóðið koma frá rossunum! Hundur mín, sum hvørja nátt gekk á varðhaldi, plagdi tað mesta av degnum at liggja og durva. Henda seinnapartin