Ferðing í egnum landi kann sanniliga vera eitt upplivilsi fyri lívið. Soleiðis ferðin við Norðlýsinum til Dímunar hendan dagin.
Sluppin rundaði Múlan, og fólk gjørdust alt meira hugtikin, nærri vit komu berginum.
Skiparin er royndur maður, sum veit, hvat ferðamanninum dámar. Trý vóru pressufólkini við, og fingu tey høvi at sleppa heilt inn undir bergið við lítla gummibátinum.
Ferðamannastjórin vildi eisini sleppa við, og sjálvandi slapp hon tað.
Og tað var eitt upplivilsi.
Hann, sum hevur sína dagligu gongd á asfalti, tað verið seg donskum ella týskum, helt seg ikki hava sæð slíkt fuglameingi fyrr. Og so kundi tað kanska vera eitt sindur øvugt, seinni at hoyra bóndan tosa um, hvussu lítið er til.
Fuglurin er ikki einsamallur undir oynni. Fyri landi standa kóparnir og fylgja forvitnir við, hvørjir hesir Guðs vinir eru, sum koma skúmandi inn á teirra umráði. Og onkur var, sum helt stuttleika vera í at kappast við bátin. Men mekanikkurin var drúgvari, og skrúvan førdi okkum skjótari enn kópafitjurnar orkaðu.
Vit fara innan fyri Øssursdrang og tosa um, at her liggur høvdingurin grivin.
Seinni segði bóndin okkum, at í dag liggur eingin maður grivin har. Gamli bóndin, Janus, er helst tann seinasti, sum hevur verið uppi á dranginum, og hann sigur, at har er ov lítil valling til, at nøkur grøv kann vera har. Men at tað hevur sæð ørðvísi út fyri túsund árum síðani, kann væl vera.
Men endamálið við túrinum er jú at vitja upp á Oynna. So vit verða sett á land, meðan báturin fer út aftur á skipið at føra fleiri ferðafólk inn.
Og meðan vit bíða, er høvi at hyggja seg um og taka myndir.
Neystadyrnar eru brotnar og bátur er eingin. Men kortini er neystið ikki óbygt. Tveir skarvsungar sita so fittir á spælinum og eru alt annað enn glaðir fyri okkara vitjan. Men avmyndaðir verða teir kortini.
Við larmandi ritu yvir okkum og luktinum av fuglaskræpu hangandi í næsunum verður gingið eftir helluni suður at Kleivini, har farast skal upp á oynna.
Í erva síggja vit bóndan sjálvan annan fylgja okkum.
Ája, vit fara undir gonguna. Bergið beint í bróstið kann tykjast onkrum møtimikið. Men tey flestu hildu tó á, og eingin vendi aftur, sum byrjaður var.
Fyrsti teinurin í neðra var í grundini tann tyngsti. Gingið varð í síða grasinum, og av og á hvar grundin, tá fóturin fór í onkra lundaholu.
Verri tóktist, tá battaríini í myndatólinum skuldu skiftast, og ein leys skrúva hvarv í eini grasfjaldari holu. Men av og á er eydnan betri enn skili, og skrúvan varð funnin aftur.
Vit halda so fram uppeftir. Troyggjan er hongd um lendarnar, og sveittin lekur av enninum. Hitin er øgiligur hendan frágera góðveðursdagin her í Dímun.
Og uppgongdin er góð at ganga. Wirur er lagdur allan vegin, og har ringast hevur verið, eru stigar. Frálíkt.
Eggin nærkast alt meira, og seinastu fólkini á helluni minka burtur.
So endar wirurin knappliga. Men nú er eisini bara at fara upp um sjálva upsina. Bóndin og dóttirin standa nakað eystur frá og fylgja við, hvussu leikur fer.
Hendan koman upp á Dímun er sum hjá Jefta, tá hann plagdi at koma aftur. Tann fyrsti, sum fegin kemur at heilsa ferðamanninum vælkomnum, er ein blíður hundur.
Men bóndin er skjótur og ynskir vælkomin. Eitt handatak, ein stutt samrøða, og so er at hyggja seg um á oynni.
Hesi lítlu oynni, sum kortini í søgu okkara er rættiliga stór.
Hiðani var tað ivaleyst, at Sigmundur sjálvur triði leyp á sjógv, tá hann svam til Sandvíkar. Og hiðani var tað, at skipari okkara, Birgir Enni, sum tann fyrsti síðan tá, svam um Suðuroyarfjørð fyri 27 árum síðani.
Og eftir túrin upp á oynna er eingin, sum undrast á, hvussu Annika í Dímun kláraði at halda oynna varda móti yvirvaldinum í áravís.
Garðurin stendur stutt niðan frá uppgongdini. Tvey samanbygd hús.
Stutt vestur frá húsunum liggur kirkjugarðurin. Og har standa eisini veggirnir eftir seinastu privatkirkjuni í landinum.
Dímunar Kirkja varð tikin niður av abba núverandi bóndans fyri umleið 80 árum síðan.
Hon var tá í ringum standi og stóð at falla. Ætlanin var at byggja aftur. Men bóndin doyði av vanlukku, so tað varð av ongum.
Kirkjugarðurin á Dímun er væl laðaður og vardur móti kríaturum. Leiðini eru grasgrógvin, men síggjast væl. Ein einsamallur steinur stendur á garðinum, og er hann reistur bóndanum, Ole Jacob Jensen, sum fekk ein stein í høvdið, meðan hann greiddi ferðafólki frá niðri á helluni, vit júst eru komin um. Á steininum stendur, at hann doyði 1. juni 1924.
Hóast veggirnir av Dímunar Kirkju ikki í stødd og søgu kunnu metast við Múrin í Kirkjubø, er tað við djúpari virðing, at farið verður inn í hendan lítla, burturgloymda halgidómin.
Og friðurin er sum til andakt. Veggirnir standa heilir og væl hildnir. Ein stari eigur í eini holu frammi í kóri. Ein mýrisnípa letur einastaðni uttanfyri. Uttan iva órógvað av onkrum av teimum mongu fremmandafólkunum, sum eru á vitjan í dag.
Her kennir tú beinanvegin, at halgan er nær, og ikki er neyðugt við stórum katedralum at finna tann frið, mangur leitar eftir.
Í hesum døgum, nú tað tykist so alneyðugt at fara til Nepal og onnur fjarløgd støð »at finna seg sjálvan«, sum ofta verður tikið til, kunnu ráðini vera at fara upp á Dímun. Har er nógv at finna, og treyðugt so, kann ein eisini finna seg sjálvan.
Men farast skal eisini heimaftur, og onkur stúrir fyri túrinum niðuraftur. Nú skal hyggjast niður á helluna alla tíðina.
Var í fylgi við eini sjúkrasystir úr Ålborg og tveimum studentum úr London. Tey ferðaðust, sum var tað á Picadilly. Løtt á føti og ikki hefti fyri.
Fyri okkum liggur lítlibátur og bíðar fyri helluni. Fólk verða flutt umborð, so hvørt, tey koma oman.
Og skjótt er, at øll eru komin umborð, og ferð verður sett á motorin.
Seglini duga ikki ein slíka silvitnisdag.
