Tá eg seti meg niður at skriva nakrar reglur, renna minnini fram fyri meg. Tú tók ímóti frelsuni ár 2002, og hesi fáu árini, eru tey ríkastu eg havi verið saman við tær. At tú komst at uppliva so nógv

Jóansøku morgun andaðist elskaði pápabeiggi mín, Ásmundur Bærendsen, bert 40 ára gamal! Tað kom sum ein stórur skelkur fyri okkum øll, at tú skuldi vera tikin burtur frá okkum so brádliga! Tú var ein

Fáur hevur ímyndað Havnar Bóltfelag so sterkt og leingi, sum Jógvan á Lað. Hann byrjaði har sum hálvvaksin og var har til sín deyð nú 90 ára gamal. Hann var einasti heiðurslimur, sum nakrantíð er kosi

Eg spurdi teg tá, um tú var bangin fyri hesi álvarsomu støðu, sum lá fyri framman, men tú svaraði líka knappur sum altíð: »Bangin, bangin fyri hvørjum, je eg eri ikki bangin, men hopi at tað fer at ga

Góði Edvin. Tað kom mær dátt við fríggjamorgunin at frætta, at tú var farin um sýnina, har ikki vendist aftur, at okkara prát á kaiini fyri stuttum, har tú fortaldi mær, at tú skuldi til Danmarkar at

Sunnudagin 14.09.2008 var ein dagur sum hevur brent seg fastan í minni hjá okkum øllum. Ongantíð áður, hava so tung tíðindi verið borðin okkum. At Harrin brádliga hevði kallað teg heim er ikki til at

Ikki vardi tað meg sunnumorgunin 1. des, 2002, at tað skuldi vera síðsti dagurin, ið vit báðir skuldu vera saman her á fold. Fyri okkum var klokkan 10 ein sunnumorgum ikki tann besta tíðin at fara und

Dátt komu boðini tíðliga fríggjadagin, tá Pauli ringdi til okkara um, at Hartvig var farin henda sama dag. Júst sum vit øll hildu best standa til eftir viðgerðina í Keypmannahavn. Hann tókist hava tað

Tað var ræðuligt at fáa deyðsboðini av tær sunnukvøldið 21. februar. Man stendur spyrjandi, hvussu ber tað til, hví og hvat. Tú var so ung, einans 31 ára gomul. Tað er ikki í tí endanum, man væntar at

Tá harðast leikaði á visti eg hvar tú var Nú eri eg als ikki sikkur Skal eg til vinstru ella bara har? Nú veit eg als ikki Eg veit væl at tú hvílir Eg veit væl at tú smílir Eg veit at tú sær Men hvat