tú ikki hevur búð heima í nøkur ár, sóust vit av og á kortini. Tú treivst væl í Gøtubrá. Tú hevði børn, svigarbørn og ommubørn rundan um teg, og tú var stolt av teimum øllum. Tú tosaði altíð um tey, og
skifti alt húskið hjá Onnu og Jóannesi í Innistovu til 7. dags adventistatrúnna, t.v.s. foreldur og børn, systrarnar 4 og brøðurnir 3 í tali. Av teimum vórðu bert Birtha og systurin Hanna Skæling, jarðarmóður [...] Sanatoriuvegnum, sum Hoydalsvegurin tá varð nevndur. Hetta var í 1935, og har búðu tey øll árini. Børn teirra eru Emma, Ásbjørn og Sverri. Á Hoydalsvegnum 34 kom nógv fólk bæði av bygd og úr bý. Birtha
Klaksvík. Tey búðu í Klaksvík tey fyrstu árini, og fluttu so fyrst í trýssunum til Havnar. Tey fingu fimm børn, Eilev, Oddmar, Eydnu, Dagfinn og Páll. At skriva minningarorð um mammu er ikki lætt, hvat skal eg
heim til Gjógvará, har hon vaks upp. Mamma og pápi giftust inn tveir mánaðir seinni, og fingu seks børn, og vaks Birgit upp saman við okkum systkum, og var ein av okkum. Birgit var tvey ár eldri enn eg
omma og abbi mín. Arnhold Jespersen var sonur Eliesar og Janu Jespersen. Eliesar og Jana fingu fýra børn. Jana doyði, tá ið abbin bert var 6 ára gamal og minnist eg abban fortelja, at hann mintist, at mamman [...] foreldur og systkin og tosaði ofta um tað. Eliesar giftist uppaftur við Hansinu og fingu tey tvey børn saman og eitt til fosturs. Paula Jespersen, fødd Olsen, var dóttir Óla í Grundini og Tominu av Eiði [...] og mátti til Havnar eina tíð. Omman fór tí til hjúnini Martin og Paulinu Thorsteinson, sum ongi børn áttu, at vera, bert 9 mnð. gomul, og bleiv har uppfostrað sum teirra egna barn. Arnhold og Paula vuksu
m handils- og privatfólkum í Føroyum. Gleðin og takknemligheitin var at fáa eyga á, tað vóru bæði børn og vaksin, sum gleddust um hesa stórfingnu gávu. Mitt í hesum gleðisróminum kemur eitt sms á telefonina
onnur børn við sær. Øll vóru tey vælkomin. Har kundu vera nógv børn, og hevði hon gott tol við teimum. Tey senda henni eina hjartaliga tøkk fyri tað. Alma dugdi væl til hendurnar. Ommubørn og børn hjá systrunum
tað var so hugnaligt at sita og lurta, tit vóru so vísir. Ikki var tað so neyðugt at spæla við onnur børn allatíðina, hevði eg teg abbi, so var tað meira enn gott. Ikki fyri at snakka um allar risa søgurnar
ikki longur var ímillum okkum. Hann, sum altíð var væl upplagdur og í góðum lag. Vit kendust best sum børn, tá vit plagdu at spæla saman í Hósvík men hóast vit ikki hava verið eins nógv saman, síðan vit vuksu
nú Olgamostir bíðaði honum hinumegin. Olgamostir og Jógvan fingu tvær døtur, Jonhild og Sannu. Sum børn vóru systkinabarnið Sigtór og eg nógv hjá Olgumostur og vitjaðu, og vit plagdu at skiftast um at sova [...] Jonhild var einabarn í 10 ár. Langt var ímillum húsini, og foreldrini vildu fegin, at Jonhild hevði børn at spæla við. Hjá Olgumostur og Jógvani var altíð fjálgt og gott at vera, og vit hava nógv góð minni [...] hendi rundan um hann, og úti í heimi. Olgamostir og Jógvan høvdu tíð at liva og at vera nakað fyri børn, barnabørn og langommu- og langabbabørn, og heimið var altíð ein trygg havn at koma í. Nú er tómligt
