høvdu troðkast um hann á heyggjunum kring Genesaretvatnið. Nú koma tey oman aftur við Jordan, og Jesus spyr lærusveinarnar, hvønn menn siga menniskjusonin vera. Og Símun, bragdligur sum hann er, tá við rekur
orøkin til avgjøldini er at útvega landskassanum meiri inntøkur, sigur Lisbeth Petersen. Samstundis spyr hon, hvar yvirtøkurnar eru í fíggjarlógini. Tað sær hon heldur heldur onki til. ?Tað kann vera, at
til at loysa kreppuna, men hesum er Khalil Shikaki ikki heilt samdur við honum í. - ST? Hvar er ST, spyr hann. Tað er bara USA, sum hevur vald til at tryggja frið í Miðeystri. Men hugsa vit um tað, sum vit
politikararnir- sum koma at eiga ta fjórðu statsmaktina- fjølmiðlarnar. Er tað heppið fyri fólkaræðið?, spyr Hjalgrim Samuelsen, fyritaksstjóri á Dimmalætting. Onnur stuðla Hann sigur í øðrum londum, bæði Danmark
at stinga í sekkin. Á veg til hús fór eg inn til eldri konu. Eftir at hava fingið góðan drekkamunn spyr hon, hvussu gekst við húsinum. Eg fortaldi sum var. Tá letur í henni, at ikki visti hon um nakran
Ein króna er ein króna. Hon er eygagóð, men hon kann eisini vera følsk, sum skúm í mánalýsi. Krónan spyr ikki hvør tú ert. Hon er stumm og ikki størri enn ein Børkubóndi. Vit halda okkum til hana, so leingi
mugu vit taka stig, eisini ótradtitionell stig. Eg eri samdur við Harlou, men hvat er alternativið, spyr Bjarni Djurholm. - - Tá ILA-sjúka er, so eru skipaðar mannagongdir. Norksa skipanin og skotska skipanin
raskari og dugnaligari til tað, sum vit longu duga, ella skulu vit alla tíð skapa nýggjar útbúgvingar?, spyr Malan Marnersdóttir. Tøl eru ikki alt, viðgongur rektarin sostatt, men hon heldur tað vera stuttligt
løgmaður og landsstýrismaðurin við lógarmálum hava sjálvandi vitað tað. Er tað tá løgið, um onkur spyr, hví júst tann upplýsingin als ikki er tikin uppá tungu frá føroyskari síðu? Hvussu ber tað til? Sum
syngja um hetta. Vit flenna sjálvandi eisini við hvørt eftir sangunum, men er nakað galið við tí, spyr Finnur Jensen. Jón McBirnie hevur ljóðblanda fløguna, Thomans Koba hevur gjørt húsan, Lehnert Kjeldsen