so kom klandur í. Vit trúðu eisini, at samstarvið millum TB og Royn var gott, men í fjør sóu vit, at so er ikki. Eg ivist ikki í, at um ein tílík samanlegging verður veruleiki, verður klandur beinanvegin [...] nøkur ár í 2. deild, har tað er lættari at byggja eitt nýtt lið upp, sigur Pól F. Samanlegging gevur klandur Í seinastuni hava fleiri røddir verið frammi um, at tað kanska hevði verið rætt at gjørt eitt sterkt

Sum ein av persónunum, ið á netinum, hevur verið nevnd sum ein av høvuðsorsøkunum til núverandi klandur, føli eg meg noydda at siga míni hugsan um orsøkina til ósemjuna, vælvitandi, at onnur ikki tulka

a uppá pláss. Vit vita, hvat vit hava, 4 ár, men ikki hvat vit kunnu fáa - annað enn máttloysi, klandur og ótta. Dánial á Dul Jacobsenm bert hevur onkrar smávegis broytingar av verandi heimastýrislóg.

hava tað gott við tí. Hví aftur nú fara og at flyta Miðnámsskúlan, tá hann er í Vági, og aftur fáa klandur í? Og ein depil kann eins væl vera her, sigur Jógvan Krosslá, sum altso heldur sær eindirnar lagdar

hansara óvikiliga støðufestið í guðfrøðiligum, moralskum og kirkjupolitiskum spurningum elvt til klandur og stríð í tí katólska partinum av heiminum. Ímillum hesar stríðsspurningarnar kunnu nevnast fyribyrging

eru vinglutir og ivasamir, tá tað snýr seg um at seta føtur undir egið borð, brúka sína orku til klandur heldur enn at semjast um at fremja stórmál, eitt nú av ríkisrættarligum slag og - uppaftur verri

liva upp til ólavsøkusangin hjá Poul F, tá hann sigur, at »ólavsøkan skal øld eftir øld reka burtur klandur og sorg«. Vit í Miðlahúsinum ynskja øllum eina góða ólavsøku.

blunka. Nú eru smá 54 ár liðin, síðan eg valdi loysing, 14. september 1946. Eftir hógvi stríð og klandur av tí sendinevnd, ið fór til Danmarkar eftir kríggið í 1945, gjørdust danir troyttir av at hava

dømis hjá børnunum. Eg østi meg ov lætt, og smáting gjørdust óneyðuga stór. Eg kundi øsa meg um klandur millum synirnar hjá mær ístaðin fyri at bíða í tveir minuttir, so tað loysti seg sjálvt. Svend Højgaard

sínari meining, sigur Emil Olsen. Hann vísir á, at tað mangan innan trúarlívið hevur víst seg, at klandur hevur staðist av, at fólk hava havt ymsar útleggingar av sama teksti. Tað er mangan endað við sliti