høvuðsevni. Ymsu heitini á pørtunum geva lesaranum innlit í, hvussu bókin er sett saman, og hvat lesarin kann vænta sær í hesum nýskapandi og rúgvusmikla savni, sum er myndprýtt við føroyskum listaverkum

var at standa á og rópa niður á teir, sum fingu hálva løn og biðja teir finna okkurt til døgurða, lesarin skilur hetta ikki? men tað ger tú Torbjørn. Neyvan mátti tú hugsa um døgurðan, tá tú skrivaði í grein [...] fiskiskapurin eftir reiða gullinum, varð farin, so skútan við abbasa navni liggur nú svínabundin. Lesarin kann sjálvur ímynda sær, hvussu nógvar pengar Bjørn á Heygum hevur fingið øll hesi árini, hann var

Visions Of Johanna minni neyv enn Desolation Row , hon er neyvan ein roynd at rannsaka samfelagið, ja, lesarin (ella lurtarin) veit í fyrstu syftu ikki, hvat í grundini fer fram í rúminum hjá Louisu og hennara

Hví halda ikki allir føroyskir juristar tað føroyska lógarritið ( er eitt føroyskt lógarrit? spyr lesarin nú), ella hví eru so fá av teimum við hægri útbúgving limir í Fróðskaparfelagnum (er eitt...?), ella

heilaspuni. SHJ hevur so í síni ormaveru fingið eitt rætti­ligt keltringareiður burtur­úr hes­um. Um lesarin ikki veit tað, so er keltringur danskt orð, og merkir: Bandit og slyngel. Bandittarnir, ið nevnd­ir

Sosialinum, hevur gjørt ov stóran skaða á trúvirðið hjá føroyskum journalistum. Haraftrat er vónin, at lesarin ikki hevur mist álitið á føroyskan journalistik og tann óhefta tíðindaflutningin, sum flest allir

lesararan at smílast afturkennandi og skunda sær at blaða enn eina síðu. Tað er í løtum, sum hesum, har lesarin fær frið at njóta spælið við krimisjangruna uttan ov nógva uppíblanding av einum føroyskum veruleika

ikki bítur frá tær. Tú verður verandi offur. Eg haldi tað hava týdning at skriva um ein persón, sum lesarin kennir seg aftur í, einum sum einki bagir . Í fjør fekk Ragnheiður Gestsdóttir Norðurlendsku Bar

Tíverri er talan um plásstrot í blaðnum, sum lesarin situr við. Tað merkir, at vit partur av ítróttinum ikki verður í blaðnum fyrr enn í morgin. Millum annað kann tá lesast um stóra gallkvøldið, sum h

seinastu síðu. Og tað er heldur ikki fyrr enn á seinastu síðunum, puslispælið byrjar at ganga upp, og lesarin finnur útav, hvussu alt hongur saman. Tað er sjálvandi lætt at siga, at ein allatíðina hevði ein