staðið einsamallan við trupulleika sínum. Eitt viðgerðarstað, merkt av kærleika Guds, har grøðandi armar Frelsarans virka, vildi sett hendan, og mong við honum, í tað frælsi, sum tey kanska bert hava hoyrt
einsamallan við trupulleika sínum. Eitt viðgerðarstað, merkt av kærleika Guds, har grøðandi armar Frelsarans virka, vildi sett hendan, og mong við honum, í tað frælsi, sum tey kanska bert hava hoyrt
bøn; men eitt høvdu teir gloymt at sagt mær, og tað var, at vit skuldu vaska okkum um hendur og armar upp undir albogan, andlitið og um føturnar. Mær dámdi einki at fara úr skónum og seta teir uttanfyri
minsti skaðin, kann taka eitt flogfar úr drift í vikur. At kravt, at Vága floghavn skuldi havt slíkar armar til fólk við rørslutarni, hevði eisini verið át álagt teimum eina týðandi meiríløgu í hundrað millóna [...] ferðafólk, enn Vágar gera, sigur Johan Dahl. Hann ætlar sær tískil ikki at krevja av Vága Floghavn, at armar verða útvegaðir, so at fólk við rørslutarni sjálvi kunnu koyra umborð á flogfør og úr teimum aftur
er av sera fáum orðum. Men eitt vita øll, maðurin kom ikki til skorin klæðir, men smoygdi upp um armar, dyrkaði upp úr nýggjum, nýtt fjós, men sjálvt um maðurin hevur arbeitt sum ein hestur, fyri at
er av sera fáum orðum. Men eitt vita øll, maðurin kom ikki til skorin klæðir, men smoygdi upp um armar, dyrkaði upp úr nýggjum, nýtt fjós, men sjálvt um maðurin hevur arbeitt sum ein hestur, fyri at
klaverið og setti seg við baksi á klaverbonkin. Men tá fingrarnir raktu tangentarnar var tað sum at armar og kroppur gloymdu, at teir beint frammanundan vóru kryplaðar av elli. Hendur og fingrar fluttu seg
sum ní hevur verið, og har nýggj nevnd eisini varð vald. - Nýggja nevndin hevur longu brotið upp um armar, eftir lógaruppskotið, um at loyva limum felagsins at giftast á jøvnum føti við aðrar føroyingar,
Bara kropshitin fer eini tvey stig niður, so koma vit í støður, har vit missa førleika at brúka armar og bein. Og kanst tú ikki tað, so sigur tað seg sjálvt, at tú ert í vanda fyri at drukna. Og fellur
hevði ein góðan túr. - Eg spurdi, um eg kundi hjálpa við nøkrum, men skiparin hugdi uppá mínar klønu armar og segði: Nei, við hasum ørmunum, kanst tú einki gera – far tú bara og slappa av, sigur Lisbeth Nebelong
