tvíeggjaði knívurin komu út í 2004. Í hesi triðju og seinastu bókini í røðini um Lyra og Will fer lesarin við børnunum líka niður í helheim og uppaftur. Lyra er til reiðar at ofra seg sjálva og daimonin

framvegis í trimum bólkum, sum tó nú eru nakað øðrvísi skipaðir. Saman við Gandálvi og Pippingi kemur lesarin til tað forna og ment­aða landið Gondor. Valdsharri her er tann gamli og klóki Dúntóri, men Gondors [...] endabrestinum, sum alt tilsamans ber av í hesum verki. Í fyrstuni var orðið Hendingarnar í bókini eigur lesarin á, og eingin grund er til at reksa tær upp í einum ummæli. So eg fari heldur at spyrja: Hví skrivaði

land okk­ara. Onkuntíð fara hesar lýs­ingar eitt sindur av sporinum; men tá ið samanum kemur situr lesarin eftir við eini áhugaverdari uppliving, sum tað oftani kann vera, tá ið ein lærir um seg sjálvan gjøgnum

finst lættliga á alneti­num. Í hesum førinum kann lesarin fáa sjón fyri søgn fyri, hvussu myndandi sinn­ið í tekstinum virkar. Tað er flott! Skaldsøga Lesarin kann við øðrum orð­um ikki kenna seg tryggan í

royndin virkar uppaftur meira hálvhjartað, tí ígjøgnum teldupostarnar, Maise sendir til Camilla, fær lesarin at vita, at hon í roynd og veru er í ferð við at skriva eina veruliga skaldsøgu. Tí kann Michael

lýsingar av slíkum slagi. - Skipið er nevniliga lýst til sølu á einum pela á Vaglinum á Eiði, tey rópa. Lesarin, sum hevur síni áhugamál í fiskivinnuni, visti at siga, at skipið ikki er lýst til sølu aðrastaðni

dagarnar hava Eidesgaard og Hoydal dúgliga munnhøggast í fjølmiðlunum, har vanlig føroyski hyggjarin, lesarin og lurtarin hevur havt ilt við at finna eina reyðan tráð í øllum orðameldrinum, har báðir politikararnir

menniskju. Eins og í flestu bókunum hjá Ida Jessen liggur spenningurin í tí ósagda og burturtagda, sum lesarin allatíðina hevur varhuga av, men sum ongantíð verður útgreinað beinleiðis. Det første jeg tænker

bókini er tó tann mest sum geniali frásøgu­hátturin. Partvíst er søgugongdin somikið kompakt, at lesarin onga róliga løtu fær í hesum neti av væl hugsaðum krimi-gátum, sum støðugt bjóða gráu kyknunum av

og sum borgararnir í kommununi eiga. Tí átti skipið, um tað skal seljast, at verið lýst alment. Lesarin helt, at ein orsøk til, at eigararnir høvdu avgjørt at "lýsa" skipið á henda hátt, var, at tað ætlandi