hetta samband, tá Sjálvstýrisflokkurin so glaðbeintur kvetti høvdið av Skotlandssiglingini. Vit mugu ansa okkum Á fundi við uttanlandsnevndina upplýsti fíggjarmálaráðharrin, at av yvirskotinum á fíggjarlógini [...] yvirskotinum fíggjaður við lántøku til landskassan. So tað er rætt, tá ið sagt verður, at vit mugu ansa okkum, tí framvegis er búskapurin rættiliga viðbrekin, tá ið hugsað verður um, at vit hava havt r

enn, sigur hann. So tú lærdi at ansa eftir? - Jú, Tað er eitt gamalt orðatak sum sigur, at tað er gott at stinga fingurin í jørðina og lurta hvar man er, men man má ansa eftir ikki at lurta so nógv, at

Jacobsen. Í løtuni hevur hon ikki ætlanir um at fáa sær fleiri kettur. - Tað er umráðandi, at vit ansa eftir, at flokkurini ikki verður ov stórur, tí so kunnu ketturnar gerast strongdar av hvørji aðrari

arbeiðsamboð. Hon viðgongur, at hon gongur høgt uppí útsjóndina. - Man má síggja gott út, og man má ansa eftir ikki at forfalla. Eg kundi ikki funnið uppá at nýtt botox ella at opererað meg, men eg royni

bragdliga fyri í álopsspælinum. Neistin hevur serliga dúvað upp á skjótálop fyrstu løtuna. Vágskvinnur ansa væl eftir Barbaru Brauer, sum fær lítið pláss, men Marjun Danberg og Bára Hansen hava staðið seg væl

ferðir mundi endað galið, men tíbetur tað gjørdi tað ikki. Afturfyri fingu okur loyvi til at mennast og ansa eftir okum sjálvum. Í skúlanum gingu okur í sama flokki fyrstu 4 árini, inntil okur, av einari ella

vikuna. Eg vildi ikki í aftur barna­garðin til henda eggblommuluktin, so omma mín í Havn varð noydd at ansa eftir mær. Mamma arbeiddi úti. Síðani tá havi eg ongantíð etið kókað egg. Abbi í Havn, hin vælkendi

Eftir eitt langt lív eri eg tó loksins komin til ta niðurstøðu, at tað er bert ein persónur, sum kann ansa eftir tær, og tað er tú sjálvur. Tú hevur ábyrgdina av tær sjálvum. Tí siti eg nú hvørt hóskvøld saman

skjótt. Vit siga jú, at vit kunnu uppliva allar fýra árstíðirnar sama dag. Tey biða okkum eisini um at ansa eftir náttúruni og gera avmarkingar, so at hon ikki slítist upp, sigur Pól Sundskarð. Verja náttúruna

trupulleiki, sum hann hoyrdi nógv til, at løgreglan ikki vildi fáast við fullar menn, ið ikki megnaðu at ansa eftir sær sjálvum. Har var tó serliga ein tilburður, ið fekk hann at øtast. Løgreglan hevði verið