av fýra liðum, sum liggja mitt á stigatalvuni við seks stigum, og ikki kann sigast, at bláu greipuvinnararnir hava verið serliga sannførandi í síðstuni, so kanska hetta er ein dystur, har Kyndil, ið
búskaparligum fortreytum, sigur hann. Tjóðveldi hevur annars á landsfundi einmælt samtykt fiskivinnupolitikkin, sum tey sjey standa fyri, og tí viðganga tey sjey tjóðveldistingfólkini, at
at minka um høgu orkuútreiðslurnar. Tey verða nógv bíligari í oljurakstri og meira umhvørvisvinarlig, enn verandi flotin hjá Maersk. Skipini verða útgjørd við eini hita-endurnýtsluskipan
spælt ein dyst færri. Kappingin nærkast endanum, og SÍ hevur bara tveir útidystir eftir, ið skulu vinnast, skal finalan gerast veruleiki. Tann fyrri verður ímóti grannunum í Drátti og tann seinni ímóti
onkur kanska hevði vónað, at hon fór at rætta føroyingum eina hjálpandi hond. Men danska uppsjóvarvinnan er stór, og hon sær eina hóttan frá føroyingum. Tá so fleiri av nevndarlimunum í Danmarks
skal eg taka tær inn fyri teg. Og tær komu eisini inn. Við hesum havi eg mist ein hjálpara og góðan vin. Eg kom at hugsa um eitt vakurt sálmavers ið Joen Poulsen, abbabeiggi mín, hevur yrkt. Og hann eiga
Colas – fyrst sníkir seg inn á manesjuna er hann ein smæðin og einsamallur drongur. Hann finnur fram vin sín – eina hálvtóma vatnfløsku – og setir seg eyðmjúkur á eitt borð. Síðani tekur hann fram ítróttartaskuna
Hvítum klæðum, sigurskrúnu. Einglar syngja: ?vælkomin heim". Ærað verið minnið eftir hendan góða vin. Símun P. Poulsen
eisini nú eg siti og skrivi hesi orð við vátum eygum og einum góðum og kensluríkum minni, um ein góðan vin, sum er farin í Harrans hendur, Gud vælsigni minni yvir Andreas og Gud vælsigni teg góða Lena og Annly
n er ein tølandi frásøga um Lucien úr Englandi og Arionnu úr Talia, um hertogafrúuna í Belezza og vin hennara, tann duldarfulla Rodolfo, sum verður tann, sum hjálpir Lucien at taka eina avgerð um at liva
